شهید محمدی عراقی در آیینه ی کلام آیت الله محمد حسین زرندی، امام جمعه ی سابق کرمانشاه و نماینده ی مجلس خبرگان رهبری

درآمد

بخشی از آنچه می خوانید، برگرفته از سخنرانی آیت الله محمدحسین زرندی در همایش اندیشه های ماندگار در سال 1385 و همچنین صحبت های این روحانی معزز در ویژه نامه ی «شهید صلاة» و بخشی دیگر نیز برگرفته از فیلمی مستند درباره ی شهید محمدی عراقی و پدر بزرگوار ایشان است.

***

بدون ذکر نام و لقب، از همه ی عزیزانی که حضور دارند تقدیر و تشکر دارم، اجر همه با خداوند متعال، امیدواریم که إن شاء الله این همایش مفید و مثمر باشد و مطالبی که بیان می شود بایگانی نشود، منعکس شود، مهذب و مزکی باشد؛ ان شاء الله. بعد هم من چند روایتی قرائت می کنم، ثوابش همه مال این دو شخصیت عزیز، آیت الله حاج آقا بزرگ- قدس سره الشریف- و آیت الله شهید محمدی عراقی. به نظر می رسد که این دو بزرگوار خوشحال شوند از قرائت روایات. امام صادق (علیه السلام) می فرماید که سؤال می شود که این آیه ی شریفه معنایش چیست؟ «إنما یخشی الله من عباده العلماء»- حالا من وارد بحث ادبی و لغوی اش نمی خواهم بشوم- «و من لم یصدق فعله قوله فلیس به عالم» کسی که فعلش مصدّق به قولش باشد… منظور از علماء، در این آیه ی شریفه، این است که اهل عمل هم باشد و عملش تصدیق کننده ی گفتار و اقوالش باشد. آن که قولش در قطبی و عملش در قطب دیگر است، این عالم نیست: «فلیس به عالم».
(شاهد یاران: امام جعفر صادق (علیه السلام) راجع به قول خداوند مبنی بر این که: «به درستی که فقط علماء از خداوند می ترسند» فرمود: مراد از علماء کسانی هستند که کردارشان مطابق با گفتارشان باشد و کسانی که این چنین نباشند، عالم نیستند.
فی قول الله عزوجل: «إنما یخشی الله من عباده العلماء» قال: یعنی بالعلماء من صدق فعله قوله و من لم یصدق فعله قوله فلیس به عالم.
به نقل از اصول کافی، ج1، ص44).
در روایت دیگری هم هست که علماء به دو بخش تقسیم می شوند: یک- عالمی که فعلش مصدق قولش است ناجی است، دو- آن که فعلش مصدق قولش نباشد هالک است. روایت دارد از امام راحل (رحمه الله) که من هم شنیدم مطلبی را که امام فرمودند، سندش همین روایات است: در دوزخ عده ای فریادشان بلند است از بوی گند متعفن عالم بی عمل. فریادشان بلند است؛ با این که آن جا گرفتاری بسیار است. گویا آن شکنجه های دیگر تحت الشعاع بوی متعفن عالمی است که اهل عمل نیست. امام فرمودند این تعفن این جا بوده و مستور، این جا هست، منتها مهجور و مستور مانده. در آن چند جمله ای هم که خواندیم دقت بشود، در دعای مکارم اخلاق هم یک کمی دقت شود. امام فرمودند من به محلات رفتم، دیدم مردمان خوبی دارد: متدین، دیندار. ریشه یابی که کردم دیدم، آن جا علمای خوبی دارد. یکی از فقها می فرماید دو گروه هستند که این ها در خدمت دین و تقویت کننده ی دینند: عالم ربانی، غنی متقی ربانی. این دو گروه، دین را تقویت کننده هستند.

***

شخصیت های علمی گاهی وقت ها علاوه بر علم امتیازات دیگری دارند که آن امتیازات این شخصیت ها را ممتازتر می کند؛ نه علم. ما عالم زیاد داریم، شخصیت عارف هم خیلی داشته ایم، حکیم نیز همین طور، اما حقیقتاً حاج آقا بهاء شخصیت دیگری بود.
مرحوم آقای حاج آقا بزرگ- اعلی الله مقامه الشریف- همچنین شهید آیت الله حاج آقا بهاء الدین عراقی، آن پدر بزرگوار و این فرزند برومند، ما به هر دو علاقه داشتیم و از نزدیک با آن دو عزیز ارتباط داشتیم.
مردم محترم کنگاور هرچه دارند تقریباً از این خانواده دارند، چه والد مرحوم حاج آقا بزرگ رحمت الله علیه، چه خودشان، چه برادرشان و چه آقازاده های شان.
مرحوم حاج آقا بزرگ (رحمه الله) صفات بسیار برجسته ای داشتند، هم عابد، هم زاهد بودند و هم مجاهد و در انقلاب نیز سهم داشتند، لذا هدف تیر دشمن هم قرار گرفت، منتها شهادت نصیب ایشان نشد و نصیب پسرشان شد، چون پدر و پسر با هم در آن اتومبیل بودند و آقای حاج بهاء الدین شهید شد و ایشان- حاج آقا بزرگ- هم زخمی شد که مدتی بیمارستان بود و ما نیز به عیادتش رفتیم.
حاج آقا بزرگ عالمی بود که واقعاً سیمای خداپسندانه ای داشت، تواضع، خدمتگزاری، تبلیغ، مبارزه… ما آن صفاتی که برای یک عالم گفته اند در ایشان حس می کردیم، مشهود بود، معلوم بود، ملموس بود، سیما سیمایی بود که انسان را یاد خدا می انداخت. آن توصیه ای که شده که با علمایی رابطه داشته باشید که سیمای آنها شما را به یاد خدا بیندازد، ایشان این طور بودند.

***

در مورد مرحوم حاج آقا بزرگ (رحمه الله) و شهید آیت الله بهاء الدین عراقی، یعنی آن پدربزرگ و این فرزند بزرگوار، می توان گفت که مردم کنگاور هرچه دارند، تقریباً از این بزرگواران و این خانواده دارند.
درخصوص ابعاد شخصیتی حاج آقا بزرگ (رحمه الله) باید گفت که خانواده ی محمدی عراقی، سهم به سزایی در ترویج و اشاعه ی فرهنگ ناب اسلامی در منطقه غرب دارند.
مرحوم آیت الله محمدباقر محمدی عراقی (حاج آقا بزرگ) و شهید آیت الله بهاء الدین عراقی از روحانیون مبارز و زاهدی بودند که در مسیر احیای تفکر دینی و مذهبی مردم از هیچ کوششی فروگذار نکردند و آشنا ساختن هرچه بیشتر جوانان با چهره های برجسته روحانیت مبارز استان از ضروریات است. کنکاش در ابعاد مختلف فکری و رفتاری علما و بزرگان دین، در راستای کشف راز و رمز ماندگاری اندیشه و سیره ی پاک آن بزرگان، در افکار و اذهان عمومی نقش مؤثری در ارائه ی الگوهای معنوی و ماندگار به نسل جوان دارد.
من از همه عزیزانی که در برگزاری همایش اندیشه های ماندگار نقش داشته اند تقدیر می کنم و معتقدم این همایش می تواند با معرفی روحانیون زاهد و برجسته ی استان، به نوعی تجلیل و تکریمی باشد برای شخصیت های ارزنده ی دینی، که با سیر و سلوک عارفانه و الهی خویش سالها در این منطقه منشأ خدمات پر خیر و برکت بسیاری بودند.
منبع مقاله :
ماهنامه ی فرهنگی تاریخی شاهد یاران، دوره ی جدید، شماره ی 69، مردادماه 1390