«اي آمرزنده ي هرچه گناه، به نور تو بود که ما هدايت شديم و به کمک فضل تو به قله ي استغنا رسيديم و شب و روز را در بستر نعمت هاي تو گذرانديم. اينکه اين کوله بار گناهان ماست پيش روي تو و اين هم دست هاي توبه و استغفار ماست که به سوي تو دراز شده. تو با نعمت هايت دست دوستي به سوي ما دراز کردي، ولي ما با گناهانمان به آتش دشمني دامن زديم. از يک سو خوبي هاي تو بود که بر فرود مي آمد و از اين سو بدي هاي ما بود که به سوي تو صعود مي کرد. تو از ازل، خداوند کريم بوده اي و هميشه چنين خواهي بود.
اين ها فرازي از دعاي ابوحمزه ي ثمالي است؛ طولاني ترين دعاي سحر ماه مبارک رمضان که ابو حمزه ي ثمالي آن را از امام سجاد (ع) نقل کرده است. او مردي از کوفه بود. علت شهرت او به ثمالي، سکونتش در محله ي قبيله ي ثماله است. او از محضر چهار امام ( امام سجاد، امام محمد باقر، امام صادق و امام موسي کاظم(ع)) کسب فيض کرده است. مقام و موقعيت او در نزد امام صادق (ع)آن چنان بود که امام او را سامان عصر خود ناميد و خطاب به او فرمود: «هرگاه تو را مي بينم، احساس آرامش مي کنم.»(1) امام رضا (ع) همه او را لقمان عصر خود ناميده است.(2) ابوحمزه از اصحاب خاص امام سجاد (ع)بود، نزديکي او با امام سجاد(ع) به حدي بود که از محل دفن حضرت علي (ع) آگاه بود. مرقد حضرت علي (ع) تا دوره ي حکومت «هارون الرشيد» که هم زمان با امامت امام صادق (ع) مي باشد، مخفي بود؛ چون امکان اهانت و بي احترامي به پيکر آن امام وجود داشت. اما آنچه باعث ماندگاري نام ابوحمزه شد، نقل دعايي است که امام سجاد(ع)آن را در سحرهاي ماه مبارک رمضان مي خوانده است. علت نام گذاري به دعا ابوحمزه ي ثمالي براي اين است که او روايتگر آن بوده است.

پي نوشت ها :
 

1.سفينه البحار، ج2، ص440.
2.رجال نجاشي، ص83.
 

منبع:نشريه انتظار نوجوان شماره 73