حسادت و غبطه – زشت و زيبا
 

أم يحسدون الناس علي ما اتاهم الله من فضله (آيه 54 نساء) با اينکه نسبت به مردم بر آنچه که خدا از فضلش به آنان داده حسد مي ورزند؟ همه مي دانند که حسادت صفتي زشت و ناپسند مي باشد ولي همه ما در ميان اطرافيان افرادي را سراغ داريم که به حسادت مشهورند گاهي خودمان هم از حسادت در امان نيستيم ولي بايد فرق حسادت و رشک (غبطه) را بدانيم. رشک به معني حسرت خوردن است که در پي آن تلاش مي کنيم براي رسيدن به آنچه نداريم و ديگري دارد. در حقيقت رشک جنبه ي تخريبي ندارد و به کسي آسيب نمي رساند از اين جهت غبطه مي تواند براي پيشرفت مفيد باشد. اولين حسود تاريخ بشريت قابيل بود که بر اثر حسادت کارش به قتل برادر کشيد. حال چه بايد کرد که حسود نباشيم؟
1) بلند نظر بودن: تنگ نظري ريشه حسادت است اگر فردي از پيشرفت مادي يا معنوي ديگري آزرده خاطر مي شود بداند فردي تنگ نظر مي باشد.
2) خوش بين باشد: پيشرفت ديگران بايد مايه خوشحالي ما باشد اگر فردي از نظر مادي يا معنوي در مقام بالايي قرار دارد بايد بدانيم او مي تواند به ديگران کمک کند دست آنها را بگيرد و باعث پيشرفت آنها بشود ولي حسادت باعث مي شود فرد متمکن توجهي به دسگيري افراد فاميل هم نداشته باشد.
3) نبايد مقايسه کرد: دست بالاي دست بسيار است اگر ما به کسي حسادت بکنيم او هم به ديگري که بالاتر از اوست حسادت مي کند و اين موجب مي شود همه دائماً در حال حسادت باشند. از قديم گفته اند حسود هرگز نياسود. آنان به بيماري مزمني گرفتارند و انسان حسود چه بسا آرامش خود را به پاي حسادتش ذبح مي کند.
و به قول امام المتقين علي (ع): الحاسد لا يشفيه الا زوال النعمه حسود شفا نمي يابد مگر با از بين رفتن نعمت ديگران.
منبع: فصلنامه عطش، شماره 5