علاوه بر پاداش‏زيادتر و تاكيد بيشتر نسبت به زيارت قبر حسين بن على (علیه السّلام)، از نظر مناسبتهاى زمانى هم آن فوق العادگى، كاملا محسوس است .
همانگونه‏كه شيعيان آن حضرت، در هر مناسبت و مجلس و محفلى – حتى مراسم شادى و جشن هم – از حسين ياد مى‏كنند و ياد او رانمك هر مجلس مى‏دانند، ائمه‏هم نسبت به زيارت او – از دور يا نزديك – اينگونه اصرار و تاءكيد داشته‏اند .
درروايات مربوط به زيارت هم، در هر فرصت و مناسبتى، در تمام ايام‏و فصول سال، در همه حالات سفر و حضر، غم و شادى ، اعياد و وفيات، شبهاى قدر، مبعث، فطر،نيمه شعبان، غدير، عاشورا، و …دستور يه زيارت حسين بن على(علیه السّلام) داده‏اند.و بيش از همه ائمه و حتى رسول خدا، به زيارت سيدالشهدا تاكيد شده است .
اينهابراى چيست؟مى‏توان گفت براى اين است كه، عاشوراى حسين و حادثه كربلا، ( سمبل ) است .
همچنانكه مخالفت‏و دشمنى دشمنان هم، بيش او همه، با نام و ياد و مزار مظلوم كربلا بوده است چرا كه كربلا در نظرشان سمبل مقاومت بوده است .
البته بايدبه تاريخ نگاه كرد، تا هم عمق تاثير عاشورا را در سرنوشت اسلام‏و مسلمين دريافت، و هم ميزان خصومت دشمنان را با اين (مزار) و ( تربت )، شناخت.تبلور درخشان خط ائمه، در حركت عاشورا بود و كينه توزى شديد دشمنان حق و اهل بيت هم، در مخالفت با آن حضرت، و اثرات شهادتش انجام مى‏گرفت.حتى سالها بعد از نابودى امويان هم، بخش عظيمى از جامعه، همچنان دچار ضايعات و عوارض و آثار سوء تبليغات‏و تعليمات مسمومى بود كه در آن دوره خفقان و در آن ( هزار ماه سياه ) ايجاد شده بود.
تشويق موكدبه زيارت كربلا، در جهت خنثى كردن و محو نمودن هر چه بيشتر آن ضايعات و سموم بود .
كربلا، از يك سو،سمبل مظلوميت آن پيشوايان عدل بود، و از سويى، مظهر دفاع بزرگ آل على و عترت پيامبر، از اسلام و قرآن، حتى به قيمت جانهاى عزيز و گرانقدر و قتل عامهاى شگفت و هولناك .
توجه و روى‏آوردن به مزار سيد الشهدا، در واقع تكرار و يادآورى همه روزه‏و همواره حق و مظلوميت و تكليف و تعهد بود، تا دلها به آن جهت و آن سو، تمايل پيدا كند و امت اسلام، (كربلايى) شود و فكر و ذكر و نشست و برخاست و آغاز و انجام شيعه، همواره ( حسينى ) گردد .
خداونداگر براى زيارت كربلاى حسين، پاداش هزار حج و عمره مى‏دهد، چون حج هم به بركت عاشورا باقى مانده است.حج را هم حسين زنده كرد.حيات اسلام در سايه خون پاك شهيدان كربلا بود.اگر نامى و سخنى از پيامبر و كعبه و قبله و وى و دين و قرآن مانده است، به بركت وجود حسين و خون و شهادت اوست .
اسلام، مديون ‏سيد الشهداء است. از اينجاست كه مى‏گوييم: كربلا ، همه چيز ماست، چون اساس دين را حفظ كرد .
مگر نه اينكه ‏امويان، كمر به هدم اسلام بسته بودند؟! مگر نه اينكه برنامه‏هاى ضد اسلام رجعت طلبان، در راستاى ارزشهاى جاهلى، يكى پس از ديگرى احيا مى‏شد؟مگر نه اينكه آل اميه ، اسلام را به بازيچه گرفته بودند و خلافت اسلام را همچون توپى ميان خود دست به دست مى‏گرداند؟! مگر نه اينكه حسين بن على فرمود :
در شرايطى كه ‏امت اسلامى به والى و زمامدار ناپاك و نالايقى همچون (يزيد) گرفتار شده است، ( فعلى الاسلام السلام) بايد با اسلام خداحافظى كرد و با دين، بدرود گفت؟! بنابراين، حركت عاشورا، پيش از آنكه يك نهضت شيعى و در جهت احياى حق آل محمد باشد، يك حركت اسلامى و براى نجات دين خدا بود، كه در آستانه زوال و نيستى قرار داشت .
پس كربلا، تنها مربوط‏به شيعيان نيست، بلكه قبله گاه همه مسلمين است، چرا كه فسق علنى يزيد و بدعتها و تحريفها و ستمها و اسلام زدايى‏هاى بنى‏اميه،ازنظر اهل سنت هم مطرود و محكوم است و ايستادن در مقابل آن رجعت فاحش يك عمل ارزشمند!… سخن خود حسين، اين بود كه اگر استوارى و استقامت دين جدم با مرگ من است، پس: اى تيغها بياييد بر فرق من فرود…ان كان دين محمد لا يستقم الا بقتلى يا سيوف خذينى .
آن همه تاكيد، براى آن است كه حسين، اسلام را زنده كرد و خون او ، بقاء دين را بيمه نمود.و …. پيامبر، در وجود حسين، تداوم يافت .

حديث معروف :
 

( حسين ‏منى و انا من حسين ) شايد يكى از معانى‏اش اين باشد كه همچنانكه حسين از من است، من هم از حسينم، يعنى اگر نام من و دينم و كتاب آسمانى‏ام، حيات وابديت يافته است. به بركت حسين است و من نيز از حسينم .
پس، چون ‏كربلاى حسين، مظهر و سمبل و اسوه است، مزار او نيز چنين است و زيارت قبرش هم، بيش از همه مورد سفارش پيشوايان دين است .
با استفاده از كتاب :كربلا كعبه دلها – اثر:جواد محدثى .
ارسال مقاله توسط کاربر محترم سايت : rohisamadi