دلايل زيادي وجود دارد که ثابت مي کند دعا مؤثر است. بسياري از تحقيقات علمي صحت اين مطلب را نشان ميدهند. تحقيقي که در سال 1993 برروي 10000 کارمند دولتي در طول 26 سال انجام گرفت، نشان داد که افراد متدين بسيار کمتر از افراد کافر، به خاطر مشکلات قلبي- عروقي جان مي سپارند.
و در تحقيقي که در سال 1995 در يک کالج بر روي 250 نفر بعد از جراحي قلب باز انجام گرفت ، اينطور نتيجه گيري شد که آندسته از افراد که ارتباطات مذهبي و حمايت اجتماعي داشته اند، 12 مرتبه کمتر از آنها که فاقد آن بوده اند ، جان سپرده اند. در تلاش براي درک افسردگي ناشي از بستري شدن در بيمارستان ، محققان يک دانشگاه 1000 بيمار بستري شده در بيمارستان که عادت به انجام امور مذهبي از قبيل نماز و دعا داشته اند را از سال 1987 تا 1989 مورد بررسي قرار داده و دريافته اند که اين افراد بسيار بهتر از ديگران با مشکلات سلامتي خود کنار مي آيند.
يک مرکز اخيراً هيئتي را براي تشخيص مزايا و فوايد ادغام داروهاي متعارف با درمان هاي رفتاري و تکنيک هاي تمدد اعصاب براي درمان فشارخون، تشکيل داده است. اين گروه دريافتند که ترکيب اين دو روش درماني با يکديگر ، که نماز و دعا يکي از اجزاء مهم آن بود، مي تواند باعث پايين آوردن سرعت تنفس ، ضربان قلب ، و فشارخون فرد شود. دانشگاه مکزيکو مشغول مطالعه بر روي قدرت دعا و نماز براي درمان افراد الکلي است. همچنين تحقيقي نيز درمورد دعا و درمان در دانشگاه باستير در حال انجام است. مطمئناً دنبال کردن يک شيوه زندگي مذهبي و روحاني مي تواند باعث بهبود و ارتقاء سلامتي شود. افراد ديندار و مذهبي معمولاً بسيار کمتر به دنبال خطراتي مثل سيگار ، الکل و همبستر شدن با افراد ناشناس مي روند.
اما، درک عملکرد شفاعت و دعاي ديگران براي افراد کافر و بي اعتقاد بسيار دشوار است. در مهمترين و گسترده ترين تحقيقات مربوط به تاثير شفاعت و دعا ، متخصص قلب شناس ، راندولف بيرد ، روي 393 بيمار بستري شده در واحد مراقبت هاي بيماري کرونري قلب در بيمارستان عمومي سان فرانسيسکو ، بررسي هايي انجام داده است. براي برخي از اين بيماران توسط گروه هاي خانگي، دعا و نيايش هايي انجام شده ، اما براي برخي اين دعا و نيايش انجام نگرفت. کليه مردان و زنان بيمار مورد مراقبت هاي پزشکي يکسان قرار گرفتند. در اين تحقيق ، نه پزشکان و پرستاران و نه خود بيماران نمي دانستند که دعا و نيايش براي کداميک از بيماران انجام مي شود. نتايج اين تحقيق بسيار چشمگير بوده و موجب تعجب بسياري متخصصين و دانشمندان قرار گرفت.
نتايج تحقيق نشان داد که آندسته از بيماراني که مراقبت هاي پزشکي آنان با دعا و نيايش براي سلامت آنها ادغام شده بود، نياز به داروي کمتري داشته و تجهيزات تهويه به مدت زمان کمتري براي آنها استفاده شده و وضعيت سلامتي آنها نيز نسبت به ساير بيماران بسيار بهتر بوده است. بيماراني که براي آنها دعا و نيايش انجام گرفت: بسيار کمتر از بيماران ديگر به آنتي بيوتيک احتياج پيدا کردند (3 بيمار درمقابل 16 بيمار) بسيار کمتر از بيماران ديگر به ورم و آماس ريوي مبتلا شدند- وضعيتي که در آن ريه به خاطر پمپاژ نادرس قلب، پر از مايع مي شود) (6 بيمار درمقابل 18 بيمار) بسيار کمتر از بيماران ديگر نياز به فرو کردن لوله به درون گلو براي کمک به تنفس شدند (0 بيمار درمقابل 12 بيمار) کمتر جان سپردند (اما تفاوت از روي آمار مشخص نبود). حتي آزمايشات بسيار ديگري بر روي شرکت کننده هاي غير انسان انجام گرفت.
در تحقيقي که بر روي 131 آزمايش کنترل شده بر روي درمان هاي معنوي و مذهبي انجام گرفت، مشخص شد گندم هاييکه براي رشد آنها دعا شده بود ، بلندتر شدند ، مخمرهايي که براي آنها دعا شده بود، با تاثيرات سيانيد مقابله کردند، و …. لاري دوسي، پرآوازه ترين متخصص دعا و درمان در جهان مي گويد، “من به اين آزمايشات مي بالم. چون اين آزمايشات از انسانها تشکيل نشده است. شما مي توانيد صدها بار آنها را تکرار کنيد. اين مي تواند بهترين دليل و مدرک باشد که دعا مي تواند دنيا را تغيير دهد.”
لاري دوسي در کتاب “واژه هاي شفابخش” خود، با همکاري هيئت مؤسسه ملي سلامت در واشنگتن، 100 آزمايش که اکثر آنها در ادبيات راروانشناسي به چاپ رسيده است، درمورد تاثيرات دعا/تجسم فکري، مورد بررسي قرار داده است. بيش نيمي از اين آزمايشات بر روي رويش و سبز شدن جوانه ها تا التيام زخم ها تاثيراتي را نشان داده است. در چند آزمايش، داوطلبان تحريک يا تعويق رشد باکتري و قارچ را تجسم کرده و از فاصله اي 15 مايل دورتر، نتايج بسيار مثبتي را به دست آوردند.
در بنياد علم ذهن در سن آنتونيو، تگزاس، محققان از 32 داوطلب نمونه خون گرفته، گلوبول هاي قرمز آنها را جدا کرده، نمونه ها را در اتاقي در آنطرف ساختمان قرار دادند. بعد محققان گلوبول هاي قرمز را در محلولي که باعث ورم و ترکيدن آنها مي شد قرار دادند — روندي که دقيقاً قابل ارزيابي است. بعد محققان از داوطلبان خواستند تا براي حفظ برخي گلوبول هاي قرمز دعا کنند. براي کمک به تجسم سازي آنها، محققان تصاويري رنگي از اين گلوبول هاي قرمز در اختيار داوطلبان قرار دادند. دعا و نيايش به طرز شگفت انگيزي روند ترکيدن اين گلوبول ها را کند کرد.
در تحقيق ديگري که در همان بنياد انجام گرفت، از داوطلبان در يک اتاق در يک طرف ساختمان، خواسته شد تا داوطلبان موجود در اتاقي ديگر در آنطرف ساختمان را تجسم سازي کنند تا آرامتر يا پرسروصدا تر شوند. نتايج تحقيق نشان داد که اين تجسم سازي بر روي روحيه داوطلبان تاثير بسزايي داشته است. اين تحقيقات و آزمايشات نشان داده است که دعا و نيايش مي تواند شکل هاي مختلفي داشته باشد. نتايج نه تنها وقتي افراد براي پي آمدهاي مشخص و آشکار دعا مي کردند، بلکه براي زماني که براي هيچ چيز مشخصي هم دعا مي کردند ، اتفاق افتاد. يک رفتار ساده براي عادت دعا و نمازخواني ، حس نافذي از تقدس و يکدلي، نگراني و دلسوزي براي موجود نيازمند، موقعيت را براي درمان و شفاي آن موجود فراهم ميکند. آزمايشات همچنين نشان داده است که دعا و نيايش بر موارد زير نيز تاثيرگذار بوده است:
فشارخون بالا – زخم و جراحت ها – حملات قلبي – سردرد – اضطراب شرکت کننده هاي اين آزمايشات عبارت بوده اند از: آب – آنزيم ها – باکتري – قارچ – مخمر – گلوبول هاي قرمز خون – سلول هاي سرطاني – سلول هاي تنظيم کننده ضربان قلب – دانه ها – گياهان – خزه و جلبک دريايي – حشرات – موش – جوجه فرايندهايي که تحت تاثير دعا و نيايش بوده اند عبارتند از: فعاليت آنزيم ها – سرعت رشد گلوبول هاي سفيد خون – تغيير و دگرگوني باکتري ها – رويش و جوانه زني دانه ها و بذرهاي مختلف – سرعت سلول ها تنظيم کننده ضربان قلب – سرعت بهبود و التيام زخم ها – اندازه تومرها و تيروئيد – زمان لازم براي بيدار شدن از بيهوشي – تاثيرات مستقلي مثل فعاليت الکتروپوستي پوست ، مقدار تحليل و خونکافت گلوبول هاي قرمز و سطح هموگلوبين.
اينکه فردي که دعا مي کند پيش کسي باشد که براي او دعا خوانده مي شود يا نه ، تاثيري در قدرت دعا ندارد. شما مي توانيد براي کسي که بسيار دور از شماست دعا کنيد و نتيجه بگيريد. هيچ چيز نمي تواند اثر دعا را متوقف کند. در يک تحقيق، موضوع تحقيق در قفسي گذاشته شده و اطراف آن با انواع و اقسان نيروهاي الکترومگنتيک پوشيده شد ، اما تاثير دعا همچنان از آن عبور کرد. باوجود شواهد و مدارک علمي، محققين ديگر تصديق مي کنند که دري کردن دعا از يک فرد بيمار کاري عاري از مسئوليت است.
در کنفرانس بوستون که تحت پشتيباني مدرسه پزشکي هاروارد بود ، يکي از شرکت کننده ها پيش بيني کرد که فقط در 10 سال آينده، از بيماران نه تنها درمورد سابقه پزشکيشان، بلکه درمورد سيستم اعتقادي و مذهبيشان نيز سؤال مي شود. ايده شفابخشي از دور اين روزها در حال بررسي است. دنياي کامپيوتر و اينترنت مملو از افرادي است که تقاضاهاي خود را براي گروه هاي دعا و نيايش ارسال مي کنند. آنها که به شفابخشي از دور اعتقاد دارند، دقيقاً نمي دانند که چطور عمل مي کند، اما تئوري هاي بسيار زيادي در اين رابطه وجود دارد.
برخي مي گويند، اينکار از طريق ارسال يک انرژي نافذ اما نامشخص به فرد نيازمند صورت مي گيرد. ديگران، از جمله دوسِي ، مي گويند علم فيزيک کوانتوم مي تواند در اين زمينه نقش داشته باشد. در نبود اطلاعات موثق، اين مسئله همچنان به صورت يک راز باقي خواهد ماند. توضيح نوع ديگر دعا و نيايش، که در آن فرد بيمار براي درمان و بهبودي خود دعا مي کند، از نظر علمي ساده تر است.
باتوجه به فوايد بارز مديتيشن براي سلامتي – پايين آوردن فشارخون، کاهش مشکلات قلبي – چندان دشوار نيست که ببينيم دعا و نيايش، که کاملاً شبيه به مديتيشن و تمدد اعصاب است، مي تواند همان تاثيرات را تخفيف دهد. طبق کونيگ از دانشگاه دوک، “وقتي دعا و نيايش باعث متعال و آرام شدن فرد شود، کورتيزول، اپينفرين و نوپينفرين – هورمون هايي که درغده آدرنال در واکنش به استرس ساخته مي شود– را بازمي دارد. اين مواد شيميايي جنگ يا گريز، در طول زمان ميتواند باعث به خطر انداختن سيستم ايمني بدن، و بالا بردن احتمال ابتلا به مشکلات و بيماري هاي مختلف از قبيل بيماري هاي قلبي، سکته، زخم هاي گوارشي، و اختلال التهاب روده شود.
متخصصين بسيار عقيده دارند که با احساس آرامش، که مي تواند از فردي به فرد ديگر منتقل شده يا در خود فرد ايجاد شود، سيستم دفاعي بدن فرد تقويت مي شود. البته داستان کهن از انجيل و مذاهب شرقي، درمان را با ايمان مرتبط مي دانند. از اينرو منطقي است که فرض کنيم چيزي مثل دعا و نيايش که حس آرامش و راحتي را ايجاد مي کند مي تواند در بهبودي بيماري شما نقش داشته باشد. تحقيقات جديد علمي نشان مي دهد که مي توان از دعا بعنوان درمان جايگزين به جاي مديتيشن، ورزش، يا گياهان طبي استفاده کرد. در تحقيقي که روي 91،000 نفر در مريلند انجام گرفت، نشان داده شد که افراديکه به طور منظم به کليسا مي روند، تا %50 کمتر از آنها که به کليسا نمي روند به خاطر بيماري هاي قلبي جان مي سپارند و تا %53 کمتر اقدام به خودکشي مي کنند. اين افراد همچنين فشارخون پايين تري دارند.
بسياري از پزشکان عقيده دارند که اگر آنها قبل و بعد از جراحي يا قبل از شروع يکسري دارو براي بيمار، همراه با بيمار خود دعا کنند، مي تواند در بهبودي بيمار تاثيرگذار باشد. سي مدرسه پزشکي در امريکا، درس هاي تاثير ايمان در پزشکي را ارائه مي دهند. دکتر متيو، پروفسور پزشکي در دانشگاه جورج تاون در واشنگتن عقيده دارد، “دعا بسيار مؤثر است. “دکتر متيو تحقيقاتي را ارائه مي دهد که در آن مشخص شده افراديکه دعا و نماز مي خوانند، کمتر مريض و بيمار مي شوند و سريعتر از جراحي و ساير بيماري ها بهبود مي يابند و بهتر با مشکل و بيماي خود کنار مي آيند.”
* ارسال مقاله توسط عضو محترم سایت با نام کاربری : alijam110