حضرت صادق – عليه السلام – فرمود: مردي در زمان هاي گذشته زندگي مي كرد، در جستجو بود دنيا را از راه حلال بدست آورد و ثروتي فراهم نمايد ولي نتوانست . از راه حرام جديت كرد باز نتوانست . شيطان برايش مجسم و آشكار شده گفت از راه حلال خواستي ثروتي فراهم كني نشد و از راه حرام هم نتوانستي اينك مايلي من راهي بتو بياموزم كه بخواسته خود موفق شوي ثروت سرشاري بدست آوري و عده اي هم پيرو و تابع پيدا كني ؟ گفت آري مايلم . شيطان گفت از خود كيش و ديني اختراع كن مردم را بسوي كيش اختراعي دعوت نما بدستور شيطان رفتار كرد، مردم گردش را گرفته پيرويش كردند و به آنچه مايل بود از ثروت دينا رسيد. روزي ناگاه متوجه شد كه چه كار ناشايستي كردم مردم را گمراه نمودم خيال نميكنم توبه اي داشته باشم مگر اشخاصيكه بواسطه من گمراه شده اند متوجه كنم كه آنچه از من شنيدند باطل و ساخته شده خودم بود آنها را برگردانم شايد توبه ام پذيرفته شود. به پيروان خود يك يك مراجعه كرد آنها را گوشزد نمود كه آنچه من ميگفتم باطل بود، اساس و پايه اي نداشت آنها جواب مي دادند دروغ ميگوئي گفتار سابق تو حق بود اكنون در كيش و دين خود شك كرده و گمراه گشته اي . اين جواب را كه از آنها شنيد غل و زنجيري تهيه نمود بگردن خود آويخته گفت باز نميكنم تا خداي توبه ام را بپذيرد. خداوند به پيغمبر آنزمان وحي نمود كه به فلاني بگو قسم بعزتم اگر آنقدر مار بخواني و ناله نمائي كه بند بندت از هم جدا شود دعايت را مستجاب نمي كنم مگر كسانيكه بكيش تو مرده اند و آنها را گمراه كرده بودي بحقيقت كار خود اطلاع دهي و از كيش تو برگردند (اينكار هم كه برايش امكان نداشت).
منبع:داستانها و پندها, ج1
/خ