امام صادق (ع) مي فرمايند: رسول خدا (ص) يک خواهر و يک برادر رضاعي داشت. روزي خواهر رضاعي پيامبر (ص) به خدمت حضرت رسيد. وقتي نگاه رسول خدا (ص) به خواهرش افتاد با شادماني از جا برخاست و زيرانداز خويش را براي او گستراند و وي را بر روي آن نشاند و با خوشحالي و چهره اي خندان، به گفتگو با وي پرداخت. پس از مدتي برخاست و از نزد پيامبر رفت. اتفاقا برادر رضاعي حضرت نيز نزد پيامبر (ص) آمد، ولي رسول خدا (ص) آن احترام و پذيرايي که از خواهرش کرده بود، از برادرش نکرد. از آن حضرت پرسيدند: «اي رسول خدا! چرا به خواهرتان اين گونه احترام گزارديد، و به برادرتان اين گونه؟ » حضرت در پاسخ فرمود: «خواهرم بيشتر از برادرم در خدمت به پدر و مادر کوشا بود.»
نتيجه – اين داستان به خوبي نشانگر اين واقعيت است که رسول خدا (ص) نيکي کردن به والدين و اساسا انجام کارهاي نيک را در کيفيت معاشرت و رفتار خويش نسبت به افراد، مورد توجه قرار دادند و هر کس را به اندازه ي پيشرفت و سعي و تلاشي که در انجام کارهاي نيک داشته و دارد، مورد عنايت قرار داده و تقدير مي نمودند. ما مسلمانان نيز مي آموزيم که پول و ثروت، قدرت و زيبايي و خويشاوندي را ملاک رفتارهاي اجتماعي خود قرار ندهيم، بلکه اخلاق و معنويت و روح بلند اشخاص را معيار رفتارهاي خود قرار داده و طبق آن ها عکس العمل نشان دهيم. افراد کوشا، خيرخواه و نيکوکار را احترام بگزاريم، تا از اين طريق الگوهايي با ارزش به جوانان و کودکان خويش ارائه کنيم. با اين کار در حقيقت راه زيستن را به آن ها مي آموزيم. بنابراين بايد با افرادي که در جامعه زيانبار هستند و به نحوي محيط جامعه و ارزش هاي الهي را لگدمال مي کنند و رفتار و انديشه هايي ناپسند و انحرافي دارند، طوري برخورد نمود که احساس بکنند نزد ما ارزش ندارند و ما براي آن ها احترامي قائل نيستيم و بدين ترتيب رفتار، گفتار و انديشه هاي انحرافي آن ها را قبول نداريم و مايل به معاشرت با آن ها نيستيم.
منبع:ماهنامه ي يادگاران ماندگار شماره 9
/خ