نماز در قرآن، به عنوان عامل پيوند خلق با خالق، و برقراري ارتباط معنوي با خدا عنوان شده است، و از آنجا که از نظر اسلام، پيوند با خدا، و پيوند با خلق، هر دو، مورد توجه است، و سامان يافتن روح و جسم انسانها به اين دو پيوند بستگي دارد، در قرآن بيش از بيست بار سفارش به «نماز و زکات» با هم ذکر شده، و از نماز و انفاق، با هم ياد شده است، به عنوان نمونه، در آيه 3 سوره ي بقره در وصف پرهيزکاران مي خوانيم:
الذين يؤمنون بالغيب و يقيمون الصلاة و مما رزقناهم ينفقون.
«پرهيزکاران، آنها هستند که به غيب، ايمان مي آورند، و نماز را برپا مي دارند و از تمام نعمت ها و مواهبي که به آنها روزي داده ايم، انفاق مي کنند».
و در آيه 43 سوره بقره مي خوانيم:
و اقيموا الصلوة و آتو الزکاة و الرکعوا مع الراکعين.
«و نماز را بپا داريد و زکات را ادا کنيد. و همراه رکوع کنندگان، رکوع نماييد» (نماز را با جماعت بگذاريد).
اين سه دستور، در حقيقت، به سه پيوند اشاره مي کند:
1- پيوند با خدا (نماز).
2- پيوند با مخلوق (زکات).
3- پيوند همه ي مردم به طور دستجمعي با هم (نماز جماعت).
بنابراين، در نماز بايد، در وهله ي اول به ارتباط با خدا انديشيد، سپس در کنار آن به پيوند با مخلوق و عبادت دستجمعي نيز توجه کرد.
منبع: کتاب نماز از ديدگاه قرآن و عترت
/خ