در محضرآيت الله احمد مجتهدى تهراني

يکى از اصحاب حضرت اميرالمومنين مريض شده بود. حضرت براى عيادت به منزل‌شان رفته بودند. حضرت ديدند که اين مريض کمى ناله مى‌کند، چون غالبا مريض آ‌ه و ناله مى‌کند. حضرت او را موعظه کردند: “خداوند بيمارى تو را وسيله براى کاستن گناهانت قرار داده است”. وقتى مريض مى‌شوى اين مريض شدن باعث از بين رفتن گناهان در انسان مى‌شود البته انسان مومن، ولى آدم‌هايى که نماز نمى‌خوانند، روزه نمى‌گيرند،‌ تقوا ندارند و… مريض شدن براى آنها شفا نيست بلکه براى آنها عذاب است اما درعوض براى اوليا و آدم‌هاى خوب مريضى شفا است. اگر مريض شديد ناراحت نشويد و شکوه نکنيد. من در يکى از کتاب‌ها ديدم که يکى ازعلماى قديم سى‌سال مريض بود. زمان خيلى طولانى است. ابدا شکوه نکرد، فقط شکر خدا کرد. اين خيلى مهم است که سى سال در بستر باشد و شکوه نکند.
حضرت اميرالمومنين صحابى خود را دلدارى داده و فرمودند: “براى مرض و بيمارى پاداشى نيست، ولى فايده‌اش اين است که گناهان را از بين مى‌برد”. مرض و بيمارى مثل باد پاييزى است، همچنان که باد برگ درختان را مى‌ريزد مريضى گناهان را از بين مى‌برد. همين جا اين را هم عرض کنم که در روايت ديگرى داريم که دو چيز است که گناهان را از بين مى‌برد اول مريضى و دوم سجده از براى خدا…. مثلا وقتى نماز را تمام کرديد، چند دقيقه‌اى در سجده باشيد و درآنجا ذکر شکراً لله وعفواً لله بگوييد. همين سجده باعث پاک شدن گناهان مى‌شود. آن وقت هست که انسان احساس سبکى مى‌کند، احساس نشاط مى‌کند، نورانى مى‌شود.
انجام گناه باعث سنگينى انسان مى‌شود. گاهى ديده‌ايد بعضى‌ها براى نماز صبح نمى‌توانند از خواب بيدار شوند. انگار که يک کوه روى آنها قرار گرفته است و نمى‌گذارد آنها از خواب بلند شوند. اين به خاطر گناهانى است که مرتکب شده است و اين گناهان مانع از بلند شدن آن شخص مى‌شود. پس يادمان باشد که دو چيز اين گناهان را از بين مى‌برد و باعث سبکى انسان مى‌شود: مريضى ( البته براى مومنان )، دوم سجده براى خدا.
منبع: رسالت
/س