هر که حرفی یاد گیرد، باید از استاد گیرد.
علم را باید از استاد آموخت. کتاب کافی نیست. استاد است که می داند کدام نکته را کی و چگونه به شاگرد بیاموزد. افزون بر این، استاد شایسته حاصل عمر اساتید خود است؛ و استاد بزرگ، عصاره ی علم و عالمان گذشته است. آیه الله العظمی بهاء الدینی قدس سر ه از اساتید بزرگی است که باید به واکاوی واژه واژه از گفته های حکیمانه ی او پرداخت. او می فرماید:
«نعمت های روحانی و نعمت ولایت، ایمان و تقوا را به غیر عارف نمی دهند، این نعمت ها به همه کس داده نمی شود. این تهمت ها مال کسانی است که در راه حق، حرکت اختیاری کنند و از برکات روحانی استفاده کنند. استفاده از برکات الهی به این است که انسان در مسیر حق، حرکت کند، آن هم حرکت اختیاری؛ یعنی اگر شما را اضطراراً در راه حق ببرند، آن نتایج را ندارد. اگر یک نفس ناری را هزار سال هم زندان کنند آن لحظه ای که بیرون بیاید، همان نار است، ولی نفسی که در بین آتش های بشر و آتش های نفس اماره ی بشری، الهیت و عقلانیت خود را حفظ کند و خود را به آتش مبتلا نکند، این نفس تکامل پیدا می کند و با اسرار عالم و علوم الهی آشنا می شود. فضایل و ملکات انسانیت را پیدا می کند؛ در این صورت با همه شرور جهانی خودش شرّ ندارد. با همه آتش های شرق و غرب بی آتش است، بلکه می خواهد آتش ها را خاموش کند». (1)

پی نوشتها:

1. نردبان آسمان، ص 176.

منبع: ماهنامه ی نامه ی جامعه 42، نشریه ی فاطمه الزهرا(علیها السلام)
/خ