محمّد بن يحيي گويد:
محمّد بن حسن به امام حسن عسکري × نوشت: مردي از دنيا رفته و به دو مرد وصيّت کرده است. آيا هر کدام مي تواند به تنهايي در نيمي از تَرکه عمل کند و ديگري به نيم ديگر بپردازد؟
حضرت × نوشت:
لَا يَنْبَغِي لَهُمَا أَنْ يُخَالِفَا الْمَيِّتَ وَ يَعْمَلَانِ عَلَي حَسَبِ مَا أَمَرَهُمَا إِنْ شَاءَ الله.
«براي آنان جايز نيست که با وصيّت مرده مخالفت کنند، بايد طبق دستوري که داده است عمل کنند، إن شاء الله».[1]