متعه کردن زن بدکاره

حسن بن ظريف گويد:
نامه اي به امام حسن عسکري × نوشتم، در حالي که سي سال بود که متعه نکرده بودم و براي آن نشاطي يافته بودم.
در قبيله ما زني بود که به زيبايي مشهور بود. دلم هواي او را کرد. ليکن او بدکاره بود و از ارتباط با بيگانه حذر نمي کرد، از اين رو متعه کردنش را خوش نمي داشتم، پيش خود گفتم: در حديت آمده که بدکاره را متعه کن، ‌که با اين کار او را از حرام به حلال مي آوري.
نامه به امام حسن عسکري × نوشتم و درباره متعه مشورت کردم و گفتم: آيا پس از اين همه سال، جايز است که متعه کنم؟
حضرت × نوشت:
إِنَّمَا تُحْيِي سُنَّةً‌وَ تُمِيتُ بِدْعَةً وَ لَا بَأْسَ وَ إِيَّاکَ وَ جَارَتَکَ الْمَعْرُوفَةَ بِالْعَهَرِ وَ إِنْ حَدَّثَتْکَ نَفْسُکَ أَنَّ آبَائِي قَالُوا تَمَتَّعْ بِالْفَاجِرَةِ فَإِنَّکَ تُخْرِجُهَا مِنْ حَرَامٍ إِلَي حَلَالٍ فَهَذِهِ امْرَأَةٌ مَعْرُوفَةٌ بِالْهَتْکِ وَ هِيَ جَارَةٌ وَ أَخَافُ عَلَيْکَ اسْتِفَاضَةَ الْخَبَرِ فِيهَا.
«سنّتي را زنده مي کني و بدعتي را مي ميراني، اشکالي ندارد، امّا از آن زن بدکاره که معروف است بپرهيز اگر چه بر دلت مي گذرد که پدران من فرموده اند: زن بدکاره را متعه کن که او را از حرام به حلال مي آوري، بدان که اين زن که به هتک و بي حرمتي معروف است و کنيز است،‌ مي ترسم خبر آن درباره تو پخش شود و مايه بي آبرويي تو شود».
ابن ظريف گويد: متعه آن زن را ترک کردم، شاذان بن سعد که از مردي از برادران و همسايگان ما بود، او را متعه کرد و خبرش مشهور شد و کار آن بالا گرفت، تا آن که خبر به خليفه رسيد و او به خاطر آن غرامت سنگيني پرداخت کرد. و خداوند مرا به برکت سرورم از آن رسوايي و زيان حفظ کرد.[1]