چرا عصر هاي جمعه که آقاي مان حجت نمي آيد مردم ناراحت هستند، به نظر من مردم بايد خوشحال باشند چون که حضرت قائم ـ عجل الله تعالي فرجه الشريف ـ به آن ها يک هفته فرصت داده است که کارهاي خوب انجام دهند؟

ظهور و قيام امام زمان ـ عليه السلام ـ و تشکيل حکومت جهاني آن حضرت هرگز به معناي سلب و گرفتن فرصت از مردم براي خوب شدن و اصلاح شان نمي باشد بلکه حضور حضرت و ظهور آن بزرگوار مايه هدايت و ارشاد بيشتر مردم بوده و در سايه حکومت آن امام همام مردم و خصوصاً شيعيان بهتر مي توانند کارهاي خوب و اعمال صالح انجام داده و براي انجام کارهاي خوب و نيک از راهنمايي هاي مستقيم آن بزرگوار بهره مند گردند، همان گونه که وجود آن حضرت و ظهور او براي عده اي که قابل هدايت  نبوده و عناد مي ورزند، اتمام حجت و مايه هلاکت خواهد بود.
جمعه هاي عصر غيبت که ايام هجران و دردمندي براي مومنين و شيعيان بلکه آزاد انديشان و پاکان عالم است از دو جهت مايه اضطراب و نگراني و ناراحتي و غصه مومنين بلکه مسلمين است که با وجود اين دو جهت نمي  توانند خوشحال باشند:
الف: روز جمعه از چند جهت اختصاص به امام زمان ـ عليه السلام ـ دارد: يکي آن که ولادت با سعادت آن بزرگوار در آن روز بوده و ديگر اين که بر اساس رواياتي، ظهور آن حضرت که مايه برکت و نجات عالم و عالميان از ظلم و ستم است در آن روز خواهد بود و ترقب و انتظار فرج در آن روز بيشتر از روزهاي  ديگر است چنانچه در زيارت  مختصه به آن حضرت در آن روز مي خوانيم: «هذا يوم الجمعه و هو يومک المتوقع فيه ظهورک و الفرج فيه للمومنين  علي يديک»[1] خداوند متعال در اين روز شريف زمين را از لوث شرک و کفر و گناهان و از وجود جبارين و ملحدين و منافقين پاک و پاکيزه مي فرمايد و به اظهار کلمه حق و اعلاء دين و شرايع ايمان، چشم و دل مومنين را روشن و منور و مسرور خواهد فرمود و لذا در اين روز مومنين و منتظران وقتي مي بينند که امام ـ عليه السلام ـ تشريف نياورد و ظهور محقق نگرديد به دليل محروميت از نعمت هايي که ظهور آن بزرگوار به همراه مي آورد و به خاطر دوري و هجران آن عزيز که هرگونه خوشحالي را از دل دوستان مي برد ناراحت مي گردند.
ب: بر اساس برخي روايات جمعه ها پرونده اعمال و کارهاي ما به محضر مقدس امام زمان  ـ عليه السلام ـ عرضه مي گردد و حضرت با مشاهده اعمال و کارهاي ناشايسته ما ناراحت و غمگين مي گردد و از اين جهت روز اندوه و غصه آن حضرت محسوب مي شود و طبيعي است وقتي امام که قطب عالم امکان بوده و ولايت  تکويني بر همه جهان و جهانيان دارد غمگين و محزون گردد پيروان آن حضرت که ارتباط معنوي و قلبي و باطني با آن بزرگوار داشته و طفيل وجود او هستند ناراحت و غمگين مي گردند و نمي توانند احساس خوشحالي نمايند.
بنابر اين جمعه ها از اين منظر روزي است که مردم و خصوصا شيعيان ناراحت و غمگين هستند و اين که نيامدن حضرت را به حساب فرصت دادن براي انجام کارهاي خوب بگذاريم در حالي که مومنين در زمان ظهور و حضور گذشته از اين که از نعمت تشرف به محضر امام زمان ـ عليه السلام ـ برخوردار مي گردند، در سايه حکومت جهاني حضرت و راهنمايي هاي معصومانه آن بزرگوار بيشتر به انجام کارهاي خوب توفيق مي يابند، توجيهي قانع کننده نخواهد بود.
در دعاي شريف ندبه که ورد زبان عاشقان و دوستان امام زمان ـ عليه السلام ـ است مي خوانيم:
«کي مي شود که خود را در حضور تو ببينيم و پرچم پيروزيت را در حال اهتزار مشاهده کنيم؟ آيا مي شود که خود را گردا گرد تو ببينيم و در  حالي مشاهده ات کنيم که پيشوائي همگان را بر عهده گرفته اي؟ زمين را پر از عدل و داد کرده اي، دشمنانت را بر خاک مذلت و مشقت نشانده،گردن کشان و منکران حق را نابود ساخته و پايه هاي ستمگران را از ريشه و بن برکنده اي و ما(به شکرانه اين نعمت) بگوئيم «الحمد لله رب العالمين»؟![2]براي مطالعه بيشتر به کتاب هاي: موعود امم ـ شيخ عباس کرماني؛ و سيماي آفتاب ـ حبيب الله طاهري و کتب روايي: اصول کافي، کتاب الحجه، ج1، مراجعه نماييد.

پي نوشت ها:
[1]. مفاتيح الجنان، شيخ عباس قمي، ص 90.
[2]. دعاي ندبه، مفاتيح الجنان، شيخ عباس قمي، ص 984.