آيا بزرگداشت حضرت امام(ره) مخالف سيرة خود امام نيست؟

سيره مردان بزرگ و خودساخته‌اي هم چون امام، پرهيز از تعريف و تمجيد، خودبيني و خودمحوري، و تبليغ به نفع خويش است. امّا اين به آن معنا نيست كه ما بزرگداشت شخصيت ايشان و تكريم و تجليل از خدمات و زحمات ارزندة آنان را وظيفه خود ندانيم. ترديدي نيست كه نسل ما نيك بختي آفرينش اين انقلاب را در پرتو تعاليم زندگي بخش كلام خدا تحت رهبري امام خميني مي‌شناسد و قطعاً تجليل از مقام شامخ چنين شخصيتي را وظيفه خويش مي‌داند و معتقد است حفظ نام و ياد او به معناي حفظ دستاورد بسيار عظيم و با ارزش ايشان يعني انقلاب است كه به فرمودة مقام معظم رهبري در هيچ جاي جهان دنيا بي‌نام او شناخته شده نيست.
امام، دفاع از حق و اسلام را از بزرگترين عبادات شمرده و حفظ نظام اسلامي را به عنوان تكليف شرعي، الهي و ملي بر تمام قشرها و گروه‌ها واجب مي‌دانستند،[1] حال سؤال اين است كه آيا بزرگداشت شخصيتي چون امام(ره) و تكريم از ياد و خاطرات ايشان به منزلة دفاع از حق نيست؟ آيا به راستي حفظ نظام اسلامي بدون حفظ ياد امام و يادآوري اهداف، خواست ها و ارزش‌هاي مورد نظر ايشان امكان پذير است؟ به طور قطع اصرار به فراموشي سپردن نام و ياد بنيانگذار انقلاب اسلامي دسيسه‌اي است كه از سوي دشمنان اين نظام و انقلاب با هدف انحراف آن از مسير اصلي خويش دنبال مي‌گردد و دقيقاً اين همان چيزي است كه در تضاد كامل با سيره و روش قطعي حضرت امام قرار دارد.
البته هر چند كه دفاع از حقوق مردم خاصه اقشار مستضعف و محروم جامعه و پرهيز از اسراف و تجمل گرايي بارزترين شاخصه سيره عملي امام در طول نهضت و پس از پيروزي انقلاب اسلامي است[2] و ترديدي نيست كه حفظ اين سيره بر تمام مسئولين نظام ضروري است

پي نوشت ها:
[1] . امام خميني، كلمات قصار، موسسه تنظيم و نشر آثار امام، 1376، ص 31.
[2] . ر.ك: صحيفه نور، ج 14، ص 164؛ كلمات قصار، پيشين، ص 219 ـ 220.