فاصله گذاري بين فرزند بايد چند سال باشد. از هر لحاظ.(ناگفته نماند براي خانواده اي كه از سطح زندگي متوسطي برخوردارند و تمايل ندارند فقط يك فرزند داشته باشند).

در فاصله گذاري بين فرزندان بايد نكات مختلفي را مورد توجه قرار داد. نكاتي مثل شرائط اقتصادي، وضعيت روحي و جسمي فرزند اول، مسكن، شغل، تعادل روحي و جسمي والدين و … . به عنوان مثال خانواده اي كه از جهت شغل مشكل دارند دائماً در حال استرس و فشار روحي هستند و از سوي ديگر نيز بخاطر عدم دريافت حقوق مناسب از جهت تغذيه و … مشكل خواهند داشت پس در فاصله گذاري بين فرزند بايد به ابعاد مختلفي توجه داشت.

شرائط معمولي:
با توجه به نكات فوق بايد گفت كه اگر خانواده اي از لحاظ مختلف در حد متوسط به بالا باشند بهترين سن براي فاصله ميان دو فرزند 4 ـ 3 سال است و اين امر بخاطر دلائل ذيل است:
1. در اثر هر زايمان بدن مادر افت مي كند و بايد براي زايمان بعدي ترميم شود (بهتر است در اين زمينه با پزشك خود نيز مشورت كنيد)،
2. از نظر تأثير ميزان وقت براي هر فرزند و از نظر شير دادن و تربيت كردن با فاصله سني كم، باعث مي شود مادر به هيچ يك از كودكان قبلي و بعدي نرسد و خودش هم ضعيف شود.
3. عامل حسادت و رقابت هاي نامطلوب كه معمولاً بين كودكان با فاصله سني كم پيش مي آيد، تا حدود زيادي مرتفع مي گردد.
4. مادر فرصت تأمين نياز هاي كودك نوپا را بدست مي آورد (چون مستلزم حركات و فعاليت هايي است) كه مادر باردار رابا اشكالات مواجه مي نمايد كه انجام اين امور براي سلامتي مادر و جنين خطرناك است.
نكته: احساس مادر نسبت به فرزند ناخواسته احساس دفع و طرد است و به عكس اگر مادري منتظر فرزندش باشد، احساس محبت و پذيرش دارد. اين مادر سعي مي كند نكاتي را رعايت كند كه به سلامت جسمي و روحي كودك كمك كند چون علاقه به كودك دارد، انگيزه توجه به نيازهاي او در مادر به وجود مي آيد در حالي كه مادري صاحب فرزند ناخواسته شده نه از فرزندش مراقبت مي كند و نه از خودش.

معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. شرفي محمدرضا، با فرزند خود چگونه رفتار كنيم؟ چاپ چهارم، 1373.
2. شرفي، محمدرضا، مراحل رشد و تحول انسان، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي، 1368.