آيا روايتي كه در مورد ثواب خواندن دعاي حبّي، بيان شده است، صحيح مي باشد؟

متأسفانه بعضي از رواياتي كه در مورد ثواب خواندن دعاها و ارد شده جعلي مي باشند که توسط مخالفان و معاندان جعل شده و در ميان احاديث معتبر شيعي وارد شده اند. در هر حال  براي صحت و سقم يک روايت از حيث دلالت و سند راههايي است که علماي حديث و رجال به آنها پرداخته اند. مهمترين نکته اي که خود اهل بيت(ع) بر آن اصرار کرده اند مقايسه و ارجاع احاديث به قرآن و سنت قطعي و اصول مسلم کلي دين,که اگر ناسازگار با اينها بود, به طور قطع اين روايات جعلي است. ما در اين جا به اختصار به نقل قول يكي از علماء كه در اين مورد مطالبي بيان داشته اند اشاره مي نماييم.
شيخ عباس قمي در كتاب شريف مفاتيح الجنان مي گويد:
(… با بودن اين همه دعاهاي معتبره مرويه با مضامين عاليه و كلمات فصيح و بليغ، دعايي بي ربط جعل نموده اند و نام او را دعاء حبّي گذاردند و از كنگره عرش آنرا نازل نموده و چندان فضليت براي او وضع نموده اند كه انسان را متحير و سراسيمه مي نمايد، از جمله آنكه العياذ بالله، (جبرئيل به حضرت رسول ـ صلي الله عليه و آله ـ از جانب حق سبحانه و تعالي گفته باشد كه: هر بنده كه اين دعا را با خود دارد او را عذاب نكنم اگر چه مستوجب جهنم باشد و عمر خود را به معصيت گذرانده و مرا هيچ وقت سجده نكرده باشد، من آن بنده را ثواب هفتاد هزار پيغمبر و ثواب هفتاد هزار زاهد و ثواب هفتاد هزار شهيد و ثواب هفتاد هزار نمازگزار و ثواب هفتاد هزار برهنه كه پوشانيده باشد و ثواب هفتاد هزار گرسنه كه سير كرده باشد و ثواب عيسي روح الله و ابراهيم خليل الله و ثواب اسماعيل ذبيح الله و عزرائيل و فرشتگان بدهم؛ يا محمد هر كه اين دعاي بزرگوار حبي را بخواند يا با خود نگه دارد، بيامرزم او را و شرم دارم كه عذاب كنم او را و…، و شايسته است كه انسان از شنيدن اينها به جاي خنده، گريه كند…»[1]و در ادامه مي گويد: اينكه برخي كتب غير معتبر در جامعه، رواج پيدا نموده است، اين نيست جز بخاطر بي اعتنايي اهل علم به حديث و اخبار و رجوع نكردن به كتب علما و فقهاء اهل بيت ـ عليهم السلام ـ و نهي نكردن از اين نوع بدعتها و اضافات و تحريف جاهلين و جلوگيري نكردن از نااهلان، که كار بجائي رسيده كه دعاها موافق سليقه ها تلقين شده و زيارتها و صلواتها اختراع شده و مجموعه هاي بسيار از دعاهاي جعل شده، چاپ شده…)[2]

معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
ـ لولؤ و مرجان، ميرزا حسين نوري.
 
پي نوشت ها:
[1] . قمي، شيخ عباس، مفاتيح الجنان، ص 432.
[2] . همان.