چرا هندوان مرده هاي شان را مي سوزانند؟

قوانين، مقررات و عقايد هندوها بر اساس مقاصد چهار گانه اي بنا شده است كه عبارتند از:
ا. كامه: كه همان كامراني و طلب لذايذ جسماني است.
2. ارتهه: كه مراد از آن وظايف افراد نسبت به امور جهان مي باشد.
3. دهرمه: به معناي شريعت و اخلاق و رفتار ديني.
4. مكشه: به معناي هدف غايي انسان و آن عبارت است از نجات روح و رسيدن آن به مرتبه كمال كه از طريق نفي تمام بدبختي هاي زندگي مي باشد.[1]درهندوئيزم در راستاي مقصد چهارم دو عقيده بنا شده به نامهاي:
1. سمساره: كه معناي آن انتقال ارواح يا تناسخ مي باشد[2] فلذا هندوها بر اين اساس معتقد مي باشند كه ارواح انسانها بعد از مرگ در قالب بدن هاي ديگر وارد اين جهان مي شوند و به زندگي مجدد مي پردازند.
2. كرمه: كه معناي آن كيفيت و چگونگي تولد ثانوي است[3] به عبارت ديگر بر اساس اين عقيده هندوها طريقه و راه عمل به سمساره كه در ادامه به آن اشاره مي شود بيان مي دارند. بنابر اين با توجه به آنچه كه بيان شد هدف غايي در دين هندو آزاد و رها شدن از محنت حيات است و بر اين اساس پيروان اين دين به دنبال اين هستند كه در تجسم و حلول بعدي، زندگي بهتري داشته باشند.[4]از اين رو هندوئيزم براي چگونگي توالد ثانوي (كرمه) قانون سوزاندن مردگان را وضع كرده اند و از اين رسم دو هدف را دنبال مي كنند كه عبارتند از:
1. عمل به كرمه: ‌(چگونگي توالد ثانوي) يا به عبارت ديگر آنها بدين وسيله به روح در حال عزيمت اين امكان را فراهم مي كنند تا اين جهان را ترك كند و منزلت نياكان را به دست آورد و همانند شبح در اين جهان باقي نماند و به سرنوشت بعدي خود رهسپار شود.[5]2. رفع آلودگي: هندوها بر اين عقيده اند كه با مرگ فرد آلودگي گسترده اي آزاد مي شود كه تنها راه رفع اين آلودگي سوزاندن جنازة مرده ها مي باشد.[6]نتيجه آن كه هندوها به دو دليل مرده هاي خود را مي سوزانند:
اول آنكه: اين كار را (سوزاندن مرده) بهترين راه تسريع در رسيدن متوفي به زندگي بعديش مي دانند و دوم آنكه با اين كار در صدد برطرف كردن آلودگي ايجاد شده مي پردازند.

معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. دين هندو، سي بل شاتوك، ترجمة حسن افشار.
2. آيين هندو، سيمين و تيمن، علي موحديان عطار.

پي نوشت ها:
[1] . آريا، غلامعلي، آشنايي با تاريخ اديان، تهران، مؤسسه فرهنگي و انتشاراتي پايا، چاپ سوم، 1379ش، ص 55.
[2] . جان بي ناس، تاريخ جامع اديان، ترجمه علي اصغر حكمت، تهران، انتشارات علمي و فرهنگي، 1377ش، ص 155.
[3] . همان.
[4] . گواهي، عبدالرحيم، جهان مذهبي، تهران، نشر فرهنگ، چاپ دوم، 1378ش، ص297.
[5] . سيمن و تيمن، آيين هندو، ترجمه علي موحديان عطار. قم، مركز مطالعات و تحقيقات اديان و مذاهب، 1382ش، ص 74.
[6] . همان.