فرقة شيخيه بر اساس تعاليم عالم شيعي شيخ احمد احسائي در نيمه اول قرن سيزدهم به وجود آمد. پيروان اين فرقه برخي از مردم بصره، حلّه، كربلا، قطيف، بحرين و بعضي از شهرهاي ايران بودند.[1]نام ديگر اين گروه كشفيه است كشفيه كنايه از كشف و الهامي است كه رهبران اين فرقه براي خود قائل بودند.[2] مؤسس واقعي اين فرقه شاگرد شيخ احمد يعني سيد كاظم رشتي (در گذشته در 1259 هـ . ق) است كه بعد از مرگش حاج محمد كريم خان قاجار كرماني جانشين او شد.[3] و در اين زمان بود كه اختلاف چندي ميان پيروان سيد كاظم به وجود آمد. شيخيه در ايران به چند گروه تقسيم شده است كه عبارتند از:
1.شيخية كريم خانيه كه شيخيه كرمان اند و منسوب به مؤسس آن حاج محمد كريم خان كرماني (1225 ـ 1288 ق) مي باشند. مركز شيخيه در زمان محمد كريم خان كرمان بود امّا وي مبلّغاني را براي تبليغ مرام شيخيه به شهرهاي مختلف فرستاد. پس از محمد كريم خان پسرش حاج محمد خان (1263 ـ 1324ق) رهبري اين گروه را بدست گرفت و پس از مرگ محمد خان برادرش زين العابدين خان (1260 ـ 1376ق) به رهبري انتخاب شد پس از او ابوالقاسم خان و سپس عبدالرضا خان به رياست شيخيّه كرمانية برگزيده شدند و عبدالرضا خان در سال 1358 شمسي، سال اول انقلاب اسلامي ايران ترور شد و درگذشت.[4]