آيا در زمان ظهور امام زمان ـ عليه السّلام ـ و پس از آن جمعيت يهودي و مسيحي وجود خواهد داشت؟

ظهور امام زمان حضرت مهدي ـ عليه السّلام ـ امري جهاني و عالم گير است. و حكومت آن حضرت در برگيرندة كل دنيا و تمام نقاط جهان است، لذا تبعيّت و پيروي كل جهان از آن حضرت امري قطعي است، چرا كه در اين صورت است كه تحقق حكومت اورا بر كل دنيا امكان مي دهد، اما اين كه آيا اقليت هايي بر خلاف دين اسلام مانند يهود و نصارا باقي خواهند ماند يا خير؟ مسأله اي است و در مورد آن دو قول وجود دارد كه با توجه به برخي متون اسلامي بايد مورد بررسي قرار گيرند.
قول اول: ظهور بعضي آيات قرآن براين دلالت دارند كه يهود و نصارا تا قيامت باقي خواهند ماند به عنوان مثال در يكي از آيات مي فرمايد:
«(به ياد آوريد) هنگامي را كه خدا به عيسي فرمود: من تو را برمي گيرم و به سوي خود، بالا ميبرم و تو را از كساني كه كافر شدند، پاك مي سازم و كساني را كه از تو پيروي كردند. تا روز رستاخيز برتر از كساني كه كافر شدند، قرار مي دهم …»[1]. كه در اين آيه پيروان حضرت عيسي ـ عليه السّلام ـ را تا روز قيامت ماندگار مي داند.
و در مورد قوم يهود نيز مي فرمايد: « … و ما در ميان آن ها تا روز قيامت عداوت و دشمني افكنديم …»[2]. و باز مي فرمايد: « و از كساني كه ادّعاي نصرانيت (ياري مسيح) داشتند، نيز پيمان گرفتيم، ولي آن ها قسمت مهمّي را از آنچه به آنان تذكر داده شده بود، فراموش كردند. از اين رو در ميان آن ها، تا دامنة قيامت، عداوت و دشمني افكنديم».[3]بعضي مفسرين نيز در ذيل اين آيات اظهار داشته اند كه، اين آيات دلالت بر اين دارد كه، اين ها هيچگاه بر دين واحد اجتماع نخواهند كرد،[4] و در زمان ظهور حضرت ولي عصر ـ عليه السّلام ـ به صورت اقليت خواهند ماند.
علاوه بر آيات، رواياتي هم وجود دارد كه اين نظريه را تأييد مي كند. ابا بصير از امام صادق ـ عليه السّلام ـ سؤال مي كند كه، صاحب الامر با اهل ذمه ـ يهود و نصاري ـ چه مي كند؟ امام مي فرمايد: مانند رسول اكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ با آنان مصالحه مي كند، آن ها هم با كمال ذلت جزيه مي دهند».[5]و در بعضي روايات كه از طريق شيعه و سني وارد شده آمده است كه حضرت وقتي ظهور مي كند، از غار انطاكيه تورات و انجيل را كه در تابوت سكينه اند، مي آورد و در مقابل بيت المقدس قرار مي دهد و يهوديان با مشاهدة آن جز اندكي همه ايمان مي آورند.[6] و اما اين اندك را در روايات ديگر دارد كه حضرت در ميان آنان طبق كتاب آسماني خودشان حكم مي كنند.[7]قول دوم: در مقابل گروه اول از روايات، روايات ديگري داريم كه دلالت بر اين دارند كه در زمان آن حضرت احدي در روي زمين نمي ماند، الا اين كه شهادت بر وحدانيت خداوند و رسالت پيغمبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ مي دهد و مكاني باقي نمي ماند، الا اين كه از آن اين ندا (اشهد ان لا الله الا الله، محمد رسول الله) بلند است، اين روايات  نظير آياتي است كه مي فرمايد: « … و تمام كساني كه در آسمان ها و زمين هستند. از روي اختيار يا از روي اجبار در برابر فرمان او (خداوند) تسليم­اند، و همه به سوي او بازگردانده مي شوند».[8]در اين روايات آمده است كه: با ظهور حضرت مهدي (عج) وهمكاري و كمك حضرت مسيح ـ عليه السّلام ـ در تحقق حكومت الهي آن حضرت و تبليغ دين اسلام، و اعلاي كلمة الله، بسياري از مسيحيت به دين اسلام در مي آيند، ولي يهوديان با تمام نيرو مقاومت خواهند كرد، خيلي از آنان كشته خواهند شد، آناني كه مي مانند در نهايت اسلام آورده، و اين دين را مي پذيرند».[9]علامه مجلسي در بحار الانوار به نقل از تفسير عياشي نقل مي كند: وقتي قائم آل محمد قيام مي كند، مكاني در روي زمين باقي نمي ماند، مگر اين كه كلمة طيبة «لااله الا الله و محمد رسول الله» در آن جا با آواز بلند گفته مي شود[10]. كه لازمه اين كار اين است كه، سراسر جهان و پيروان تمام اديان به اين دين در آيند و به شعار آن ملتزم شوند.
و باز از امام كاظم ـ عليه السّلام ـ نقل مي كند كه آن حضرت در ذيل آيه فوق (83 ال عمران) فرمود: اين آيه در شأن قائم ـ عليه السّلام ـ نازل شده، وقتي آن حضرت بر يهود و نصاري و آنان كه ملائك را عبادت مي كنند و بر زنديقان و مرتدان و كافران در شرق و غرب زمين خروج مي كند، و اسلام را بر ايشان تكليف مي نمايد، پس هرکس از ايشان كه از صميم قلب، اسلام را قبول نمايد، او را به نماز و زكات و آن چيزي كه مسلمانان به آن مأمور شده اند، و بر گردن آن هاست امر مي كند، و هر كس اسلام نياورد، گردنش را مي زند، حتي در بلاد مشرق و مغرب احدي باقي نمي ماند، مگر اين كه به وحدانيت خدا اقرار مي كند، و در پاسخ راوي كه مي گويد: چگونه اين همه را مي كشد، مي فرمايد: خداوند وقتي چيزي را اراده كند بسيار آن كم و كم آن را بسيار مي گرداند.[11]و از امام باقر ـ عليه السّلام ـ نقل شده كه فرمود: «خداوند شرق و غرب جهان را براي صاحب الامر مفتوح مي كند و آن قدر جنگ مي كند كه جزء دين محمد ديني باقي نماند».[12]

معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. دادگستر جهان، ابراهيم اميني.
2. منتخب الاثر، لطف الله صافي گلپايگاني.
3. الملاحم و الفتن، سيد ابن طاووس.

پي نوشت ها:
[1] . آل عمران/55.
[2] . مائده/64.
[3] . مائده/14.
[4] . طوسي، محمد بن حسن، تفسير تبيان، انتشارات مكتب الاعلام الاسلامي، 1409ه‍ ، ج3، ص582.
[5] . مجلسي، محمد باقر، بحارالانوار، بيروت، انتشارات: مؤسسة الوفاء، 1403ه‍ ، ج52، ص381 و 376.
[6] . همان، ج 13، ص 245، باب 7.
[7] . نعماني، محمد بن ابراهيم، الغيبه، انتشارات صدوق تهران و انتشارات انوار المهدي قم، 1422ق، ص243، با تحقيق فارسي حسون كريم.
[8] . عمران/83.
[9] . يعقوب، احمد حسين، حفيفة الاعتقاد بالامام المهدي المنتظر، اردن، انتشارات جوش،2000م، ص 179.
[10] . مجلسي، محمدباقر، مهدي موعود (ترجمه بحار)، ترجمه محسن بن محمد ولي اروميه اي، انتشارات مسجد جمكران، 1376ش، ج2، ص227.
[11] . مهدي موعود، ج 2، ص 228.
[12] . بحارالانوار، ج 52، ص 390.