منظور از زينت هاي آشكار در قرآن كريم، چيست؟

كلمه ي «زينت» در عربي اعمّ از كلمه «زيور» در فارسي است؛ زيرا زيور به زينت هايي گفته مي شود كه از بدن جدا هستند، مانند طلا آلات و جواهرات، ولي كلمه ي زينت هم به اين دسته گفته مي شود و هم به آرايش هايي كه به بدن متّصل است مثل سرمه، خضاب، حنا و ….
خداوند تبارک و تعالي در قرآن کريم مي فرمايد: « وَقُلْ لِلْمُؤْمِنَاتِ يَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ وَيَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَلا يُبْدِينَ زِينَتَهُنَّ إِلا مَا ظَهَرَ مِنْهَا … ؛ و به زنان با ايمان بگو چشم هاي خود را (از نگاه هوس آلود) فرو گيرند، و دامان خويش را حفظ كنند و زينت خود را ـ جز آن مقدار كه نمايان است ـ آشكار ننمايند …[1]» از آيه ي ياد شده بر مي آيد كه زنان نبايد آرايش و زيور خود را آشكار سازند جز زينت هايي كه آشكار است. از اين تعبير معلوم مي شود كه زينت هاي زن دو گونه است، يك نوع زينتي است كه آشكار مي باشد، نوع ديگر زينتي مي باشد كه مخفي است مگر آن كه زن از روي عمد بخواهد آن را آشكار كند. پوشاندن زينت نوع اوّل واجب نيست، امّا پوشانيدن زينت هاي نوع دوّم واجب است.
در اين كه زينت آشكار و پنهان كدام است، سه نظر وجود دارد:
1. مراداز زينت آشكار جامه ها است (جامه هاي رو) و مراد از زينت پنهان، گوشواره، خلخال، دستبند، و … است.
2. مراد از زينت ظاهر سرمه، انگشتر و خضاب دست بند است، يعني زينت هايي كه در چهره و در دست تا مچ واقع مي شود.
3. مراد از زينت آشكار، خود چهره و دو دست تا مچ است.[2]روايات اسلامي نيز نظر دوّم و سوّم را تأييد مي كنند.
تأييد يا رد هر يك از نظريه هاي ياد شده بر عهده ي مجتهد و مراجع تقليد است. در حال حاضر غالب مراجع تقليد مراد از زينت آشكار را چهره و دو دست تا مچ مي دانند،[3] يعني باز گذاشتن اين دو موضع را تنها بدون داشتن وسايل آرايشي و زينتي از قبيل انگشتر، لاك و … جايز مي دانند.[4]

معرفي منابع جهت مطالعه ي بيشتر:
1. علامه سيّد محمّد حسين طباطبائي، الميزان في تفسير القرآن، تهران، دار الكتب الاسلاميه.
2. ناصر مكارم شيرازي و ديگران، تفسير نمونه، تهران، دار الكتب الاسلاميه، چاپ چهارم، 1367 ش.

پي نوشت ها:
[1] نور: 24/31.
[2] . نور: 24/31.
[3] . ر.ك: بني هاشمي خميني، سيّد محمّد حسن، توضيح المسائل مراجع، قم، ‌انتشارات اسلامي، چاپ اول، 1377، فتاواي امام خميني ، مسئلة 2433 و 2435 ج 2،‌ صص 415 و 417.
[4] . ر.ك: مطهري، مرتضي، مسأله حجاب، قم، انتشارات صدرا، ص 145.