نام درختان بهشتی

[i]. رعد، 29.

[ii]. قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، محقق، موسوی جزائری، سید طیب،‏ ج ‏1، ص 365، قم، دار الکتاب، چاپ سوم، 1404ق؛ کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ‏2، ص 239، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[iii]. ر. ک: طیب، سید عبد الحسین، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، ج ‏7، ص 336، تهران، اسلام، چاپ دوم، 1378ش؛ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ‏11، ص 356 – 357، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، 1417ق.

[iv]. مکارم شیرازی، ناصر تفسیر نمونه، ج ‏10، ص 209، تهران، دار الکتب الاسلامیة، 1374ش.

[v]. فرات کوفی، ابوالقاسم، تفسیر فرات، تحقیق، محمودی، محمد کاظم، ص 208، تهران، سازمان چاپ و انتشارات وزارت ارشاد اسلامی، چاپ اول، 1410ق.

[vi]. صدوق، محمد بن على‏، الخصال، محقق، غفاری، علی اکبر، ج ‏1، ص 332، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1362ش.

[vii]. دیلمی، حسن بن محمد، ارشاد القلوب إلی الصواب، ج ‏1، ص 139، قم، الشریف الرضی، چاپ اول، 1412ق.

[viii]. «خلد»؛ یعنی همیشه بودن و مکث طولانی. چیزی که از عروض فساد به دور بوده و در یک حالت باقى ماند و نیز هر آنچه تغییر و فساد دیر عارض آن شود. راغب اصفهانى، حسین بن محمد، مفردات الفاظ قرآن‏، ص 291 – 292، بیروت، دار القلم‏، چاپ اول، 1412ق.

[ix]. قلم، 1 و 2.

[x]. تفسیر القمی، ج ‏2، ص 379.

[xi]. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ‏43، ص 314 – 315، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق. 

[xii]. واقعه، 28.

[xiii]. طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، تحقیق، قصیرعاملی، احمد، ج ‏9، ص 495، بیروت، دار احیاء التراث العربی، بی‌تا؛ بیضاوی، عبدالله بن عمر، انوار التنزیل و اسرار التأویل، تحقیق، مرعشلی‏، محمد عبدالرحمن، ج ‏5، ص 179، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ اول، 1418ق.

[xiv]. فراهیدی، خلیل بن احمد، کتاب العین، محقق، مخزومى، مهدى، سامرائى، ابراهیم، ج 4، ص 175، قم، هجرت، چاپ دوم، 1410ق.

[xv]. سیوطی، جلال الدین، الدر المنثور فی تفسیر المأثور، ج ‏6، ص 156، قم، کتابخانه آیة الله مرعشی نجفی، 1404ق. 

[xvi]. واقعه، 29.

[xvii]. فیض کاشانی، ملا محسن، الاصفی فی تفسیرالقرآن، تحقیق، درایتی، محمدحسین، نعمتی‏، محمدرضا، ج ‏2، ص 1253، قم، مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی، چاپ اول، 1418ق؛ بحار الأنوار، ج ‏8، ص 109.