درباره شماره آیات قرآن مجید اقوال مختلفی نقل شده است؛ مانند اینکه برخى گفتهاند مجموع آیات قرآن بیش از شش هزار آیه است،[1] ولی عدد صحیح آیات، طبق روایت کوفیها که صحیحترین روایات است، 6236 آیه میباشد[2] که ابو عبد الرحمن سلمى از حضرت على(ع) نقل کرده است.[3] اما دلایلی وجود دارد که منجر به برخی اختلافات در تعداد آیات شده است که از آن جمله میتوان به عوامل زیر اشاره کرد:
1. پیامبر اکرم(ص)، گاهى به علت پیوستگى مطلب، آیه را بدون وقفه میخواند و به آیه دیگر وصل میفرمود و یا به علت تمام شدن یک مطلب در وسط آیه توقف میکرد؛ در نتیجه، این توهّم پیش میآمد که آیه تمام شده است و یا بالعکس. این امر، باعث اختلاف روایات در شماره آیات قرآن شده است؛ به همین جهت، نظر صحیح در مورد شماره آیات، به صحت و استوارى روایت آن بستگى دارد.[4]
2. در مصاحف مختلفى که عثمان به اطراف فرستاد هیچگونه علامتى به کار نرفته بود و در شهرهاى مختلف به قرائتهاى مختلف اتکاء میشد و آن اختلاف قبلى در مصاحف به اینجا نیز رخنه کرد.[5]
سیوطى در اتقان گفته است: «مسلمانان اجماع دارند قرآن داراى شش هزار آیه است. آنگاه در رقمى که افزون بر این عدد است اختلاف کردهاند». وی میگوید: «سبب اختلاف در عدد آیات این است که پیامبر(ص) بر سر هر آیهاى که میرسید از خواندن باز میایستاد تا جبرئیل جاى آنرا مشخّص کند و هنگامى که محلّ آنرا [به وسیله جبرئیل که به او ابلاغ میکرد] میفهمید آنرا براى تمام کردن وصل میکرد به آیه قبل، در آن هنگام شنونده گمان میکرد فاصلهاى در بین نیست».[6]
طبرسى در فنّ اوّل از دیباچه تفسیر مجمع البیان در تعداد آیات قرآن و سود شناختن آن می گوید: «باید دانست رقمى را که اهل کوفه در شماره آیات گفتهاند صحیحتر از اعدادى است که دیگران گفتهاند و زنجیره سندش برترى دارد؛ چون آنان از امیرالمؤمنین على ابن ابیطالب(ع) گرفتهاند».[7]
امروز تقریباً بیشتر آیات قرآنى از نظر شماره به طریق کوفیان است که ابو عبد الرحمن سلمى از امام على(ع) نقل کرده است.[8]
گفتنی است؛ سوره قیامت در مکّه نازل شده و قاریان کوفه که در رأس آنان امیر المؤمنین علىّ بن ابیطالب(ع) است، عدد آیات این سوره را 40 و دیگران 39 دانستهاند. قرّاء کوفه در آیه «لِتَعْجَلَ بِهِ»[9] اختلاف کردهاند.[10]
1. پیامبر اکرم(ص)، گاهى به علت پیوستگى مطلب، آیه را بدون وقفه میخواند و به آیه دیگر وصل میفرمود و یا به علت تمام شدن یک مطلب در وسط آیه توقف میکرد؛ در نتیجه، این توهّم پیش میآمد که آیه تمام شده است و یا بالعکس. این امر، باعث اختلاف روایات در شماره آیات قرآن شده است؛ به همین جهت، نظر صحیح در مورد شماره آیات، به صحت و استوارى روایت آن بستگى دارد.[4]
2. در مصاحف مختلفى که عثمان به اطراف فرستاد هیچگونه علامتى به کار نرفته بود و در شهرهاى مختلف به قرائتهاى مختلف اتکاء میشد و آن اختلاف قبلى در مصاحف به اینجا نیز رخنه کرد.[5]
سیوطى در اتقان گفته است: «مسلمانان اجماع دارند قرآن داراى شش هزار آیه است. آنگاه در رقمى که افزون بر این عدد است اختلاف کردهاند». وی میگوید: «سبب اختلاف در عدد آیات این است که پیامبر(ص) بر سر هر آیهاى که میرسید از خواندن باز میایستاد تا جبرئیل جاى آنرا مشخّص کند و هنگامى که محلّ آنرا [به وسیله جبرئیل که به او ابلاغ میکرد] میفهمید آنرا براى تمام کردن وصل میکرد به آیه قبل، در آن هنگام شنونده گمان میکرد فاصلهاى در بین نیست».[6]
طبرسى در فنّ اوّل از دیباچه تفسیر مجمع البیان در تعداد آیات قرآن و سود شناختن آن می گوید: «باید دانست رقمى را که اهل کوفه در شماره آیات گفتهاند صحیحتر از اعدادى است که دیگران گفتهاند و زنجیره سندش برترى دارد؛ چون آنان از امیرالمؤمنین على ابن ابیطالب(ع) گرفتهاند».[7]
امروز تقریباً بیشتر آیات قرآنى از نظر شماره به طریق کوفیان است که ابو عبد الرحمن سلمى از امام على(ع) نقل کرده است.[8]
گفتنی است؛ سوره قیامت در مکّه نازل شده و قاریان کوفه که در رأس آنان امیر المؤمنین علىّ بن ابیطالب(ع) است، عدد آیات این سوره را 40 و دیگران 39 دانستهاند. قرّاء کوفه در آیه «لِتَعْجَلَ بِهِ»[9] اختلاف کردهاند.[10]