قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
در راستای این پرسش، به برخی از روایاتی که به طولانی‌کردن رکوع و سجود توصیه می‌کند خواهیم پرداخت:
1. امام علی(ع) به نقل از پیامبر خدا(ص): «اگر می‌خواهى خداوند، تو را با من محشور فرماید، در پیشگاه خداى یگانه قهّار، سجده‌ات را طولانى کن».[1]
2. امام صادق(ع): «بر شما باد که رکوع و سجود خود را طولانى کنید؛ چرا که وقتی انسان رکوع و سجود خود را طولانى کند فریاد ابلیس برآید که: اى واى! او اطاعت کرد و من عصیان کردم. او سجده کرد و من طغیان کردم».[2]
3. امام صادق(ع): «سه چیز است که اگر مؤمن آنها را بداند [و بدان‌ها عمل کند]، موجب افزایش عمر و پایدارى نعمت بر او خواهد شد». پرسیده شد: آن سه چیز کدام‌اند؟ فرمود: «طول دادن رکوع و سجود در نمازش؛ طول دادن نشستن بر سر سفره خویش، آن‌گاه که دیگران را بر سر سفره خود غذا می‌دهد؛ و نیکى کردن به خانواده‌اش».[3]
4. بُرید عِجلى: به امام باقر(ع) گفتم: کدام‌یک در نماز فضیلتش بیشتر است: قرائتِ بسیار یا طول دادن رکوع و سجود؟ فرمود: «طول دادن رکوع و سجود در نماز، فضیلتش بیشتر است…» .[4]
5. سَماعه: از ایشان (احتمالاً امام صادق ع) پرسیدم آیا رکوع و سجود در قرآن نازل شده است؟ فرمود: «بلى، گفته خداى عزّ و جلّ: اى ایمان آورندگان، رکوع و سجود کنید[5]». پس گفتم: حد رکوع و سجود چیست؟ فرمود: «آنچه از رکوع کفایت می‌کند، سه تسبیح است. می‌گویى: سبحان الله، سبحان الله، تا سه بار و هر کس که توان طول دادن رکوع و سجودش را دارد، آن دو را تا آن‌جا که می‌تواند با تسبیح و ستایش و بزرگداشت خداوند و دعا و زارى طولانی کند که بنده در سجده از هر وقت دیگر به پروردگارش نزدیک‌تر است. و اما امام هنگامى که براى مردم اقامه جماعت می‌کند، سزاوار نیست که نماز را با آنان طول دهد؛ زیرا در میان مردم، اشخاص ناتوان و گرفتار هستند؛ همانا پیامبر خدا(ص) هنگامى که با مردم نماز می‌خواند بر آنان سبک می‌گرفت».[6]
1. امام علی(ع) به نقل از پیامبر خدا(ص): «اگر می‌خواهى خداوند، تو را با من محشور فرماید، در پیشگاه خداى یگانه قهّار، سجده‌ات را طولانى کن».[1]
2. امام صادق(ع): «بر شما باد که رکوع و سجود خود را طولانى کنید؛ چرا که وقتی انسان رکوع و سجود خود را طولانى کند فریاد ابلیس برآید که: اى واى! او اطاعت کرد و من عصیان کردم. او سجده کرد و من طغیان کردم».[2]
3. امام صادق(ع): «سه چیز است که اگر مؤمن آنها را بداند [و بدان‌ها عمل کند]، موجب افزایش عمر و پایدارى نعمت بر او خواهد شد». پرسیده شد: آن سه چیز کدام‌اند؟ فرمود: «طول دادن رکوع و سجود در نمازش؛ طول دادن نشستن بر سر سفره خویش، آن‌گاه که دیگران را بر سر سفره خود غذا می‌دهد؛ و نیکى کردن به خانواده‌اش».[3]
4. بُرید عِجلى: به امام باقر(ع) گفتم: کدام‌یک در نماز فضیلتش بیشتر است: قرائتِ بسیار یا طول دادن رکوع و سجود؟ فرمود: «طول دادن رکوع و سجود در نماز، فضیلتش بیشتر است…» .[4]
5. سَماعه: از ایشان (احتمالاً امام صادق ع) پرسیدم آیا رکوع و سجود در قرآن نازل شده است؟ فرمود: «بلى، گفته خداى عزّ و جلّ: اى ایمان آورندگان، رکوع و سجود کنید[5]». پس گفتم: حد رکوع و سجود چیست؟ فرمود: «آنچه از رکوع کفایت می‌کند، سه تسبیح است. می‌گویى: سبحان الله، سبحان الله، تا سه بار و هر کس که توان طول دادن رکوع و سجودش را دارد، آن دو را تا آن‌جا که می‌تواند با تسبیح و ستایش و بزرگداشت خداوند و دعا و زارى طولانی کند که بنده در سجده از هر وقت دیگر به پروردگارش نزدیک‌تر است. و اما امام هنگامى که براى مردم اقامه جماعت می‌کند، سزاوار نیست که نماز را با آنان طول دهد؛ زیرا در میان مردم، اشخاص ناتوان و گرفتار هستند؛ همانا پیامبر خدا(ص) هنگامى که با مردم نماز می‌خواند بر آنان سبک می‌گرفت».[6]