تربیت دینی؛ یعنی فراهم کردن زمینه شکوفایی فطرت توحیدی انسان و تجلّی آن در عمل عبادی وی. تربیت دینی، به سه نوع بدنى(ظاهری و بیرونی)، عقلى و قلبى(روحی، باطنی و درونی) تقسیم میشود.
اسلام ضمن اهمیت دادن به همه انواع تربیت هیچیک از آنها را به طور انفرادى نمیپذیرد و اولویت نمیدهد، بلکه جسم، عقل و قلب و روان آدمى را به شکلى جامع و متعادل تربیت میکند، بهگونهاى که هیچیک از ابعاد وجودى او معطّل نماند و در پرورش هر یک از آنها نیز افراط و تفریط نشود. البته اصالت مربوط به تربیت درونی و روحانی انسان است و همیشه جسم ابزار روح بوده و تنها باید به نیازمندیهاى جسمى به عنوان وسیله – نه به عنوان هدف – نگاه شود.
اسلام ضمن اهمیت دادن به همه انواع تربیت هیچیک از آنها را به طور انفرادى نمیپذیرد و اولویت نمیدهد، بلکه جسم، عقل و قلب و روان آدمى را به شکلى جامع و متعادل تربیت میکند، بهگونهاى که هیچیک از ابعاد وجودى او معطّل نماند و در پرورش هر یک از آنها نیز افراط و تفریط نشود. البته اصالت مربوط به تربیت درونی و روحانی انسان است و همیشه جسم ابزار روح بوده و تنها باید به نیازمندیهاى جسمى به عنوان وسیله – نه به عنوان هدف – نگاه شود.