در روایتی از امام صادق(ع) نقل شده است: «فاطمه(س) در حال احتضار، به على(ع) چنین وصیّت کرد: بعد از مرگم؛ تو مرا غسل ده، و تجهیز کن، و بر من نماز بگزار، و مرا در قبرم در لحد بگذار، و خاک روى قبرم بریز، و قبرم را تسویه کن، و آنگاه در کنار سرم، مقابل صورتم بنشین، و بسیار تلاوت قرآن کن و دعا بخوان؛ زیرا که مردگان در این ساعت به انس گرفتن با زندگان احتیاج دارند، و من تو را به خداى تعالى میسپارم…».[1]
یکی از احادیثی که برای استحباب قرائت قرآن نزد قبور بدان استناد شده، همین روایت است.[2]
به هر حال؛ آنچه مستحب است؛ قرائت قرآن برای میّت است، ولی با توجه به این روایت و نیز از باب تأسی و الگوپذیری از امام علی(ع) میتوان گفت که قرائت قرآن در همان زمانی که جنازه تازه در قبر گذاشته شده، در کنار سر مقابل صورت کاری پسندیده است.
یکی از احادیثی که برای استحباب قرائت قرآن نزد قبور بدان استناد شده، همین روایت است.[2]
به هر حال؛ آنچه مستحب است؛ قرائت قرآن برای میّت است، ولی با توجه به این روایت و نیز از باب تأسی و الگوپذیری از امام علی(ع) میتوان گفت که قرائت قرآن در همان زمانی که جنازه تازه در قبر گذاشته شده، در کنار سر مقابل صورت کاری پسندیده است.
[1]. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 79، ص 27، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.
[2]. فاضل هندی، محمد بن حسن، کشف اللثام و الإبهام عن قواعد الأحکام، ج 2، ص 411، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1416ق؛ سبزواری، سید عبد الأعلی، مهذّب الأحکام، ج 4، ص 211، قم، مؤسسة المنار، چاپ چهارم، 1413ق.