به اعتقاد شیعیان، پیامبران الهی و جانشینان آنان باید معصوم از خطا و لغزش باشند، تا در پیشبرد اهداف و رهبری مردم موفق باشند، در کتب کلامی مشروحا معنای عصمت، و شرایط آن تبیین شده است و با احاطه بر معنای عصمت شبهات احتمالی، نظیر آنچه در سؤال شما آمده است برطرف می شود.
به طور خلاصه موضوع عصمت را در سه مرحله مورد بحث قرار داده اند: عصمت در پذیرش وحی، تبلیغ و رساندن وحی، مصون بودن از معصیت و گناه، یعنى هر چه مخالف با مقام عبودیّت و منافى احترام و موجب هتک مقام مولا است نباید از معصوم سر زند، چه راجع به گفتار باشد یا راجع به افعال و این سه مرحله را مىتوان در یک جمله خلاصه کرد و آن وجود امری است از جانب خدا در انسان معصوم، که او را از خطا و گناه مصون دارد.
با توجه به معنایی که برای عصمت بیان شده است، اموری که در کودکی از امام حسن و امام حسین (ع) در بول کردن در دامان پیامبر (ص) انجام گرفته است و یا دنبال پرنده دویدن امام صادق (ع) از اموری نیست که به مقام عصمت خدشه ای وارد کند؛ زیرا امامان معصوم (ع) مثل سایر افراد، در جنبه بشری مثل دیگر انسان ها هستند، و ادرار کردن غیر اختیاری در کودک، از امور طبیعی و لازم برای انسان است، و ربطی به مقام عصمت ندارد، و در مورد دوم باز داشتن از آزار پرنده در مورد امام صادق (ع) توسط پدر یا پدر بزرگ ایشان، نیز جنبه توبیخی نداشته است؛ زیرا این امور از لوازم کودکی است.
همچنین آثار فضل و بزرگی در کودکی اهل بیت (ع) نیز با مسائل ذکر شده، تضادی ندارد؛ زیرا در روایات متعدد آمده است که رسول خدا در کودکی با حسن و حسین (ع) بازی می کردند، و این لازمه طبیعی رشد هر کودکی است و در این زمینه فرقی بین معصومان با دیگران نیست، اما بازی آنان به گونه ای نبود که از جلالت و بزرگی آنان بکاهد، و آنان را در منظر مردم کوچک نماید.