با توجه به تفاوت بین دین و معرفت دینی، چه ضمانتی وجود دارد که فهم و برداشت فقهاء از دین صحیح و درست باشد؟

هیچ یک از فقهاء و مجتهدان، آرای اجتهادی خود را مصون از خطا نمی دانند ولی معتقدند با استفاده از ابزارهای کسب معرفت دینی از جمله اجتهاد، خطاها به حداقل می رسد. حجت بودن فتاوای مجتهدان برای خود و مقلدانشان ناشی از رسیدن آنان به واقع و حقیقت دین نیست، بلکه فتاوای آنان از این جهت حجت است که اولاً با روش مورد قبول دین و روش های مورد پسند شرع به آن رسیده اند و ثانیاً چون با استفاده از این روش مورد قبول، تمام سعی و تلاش خود را برای فهمیدن حکم دین انجام داده اند، می توان به فتاوای آنان عمل کرد و در صورتی که فتوای مجتهدی که دارای صفات علمی و عملی اجتهاد است، با واقع مطابق نباشد، او و تمام مقلدانش بر طبق نظریه تخطئه که مورد قبول شیعه است، معذور و مأجور اند.