در عالم ظاهر بسیاری از انسان ها میثاق فطرت الهی خود را فراموش کرده و پذیرش وجود و هستی را از جانب خود به یاد نمی آورد و خود را نسبت به زندگی مجبور احساس می کند، حال آن که با کنار رفتن پرده های غفلت و بالا رفتن معرفت نسبت به تمامی ابعاد وجود خویشتن، به تدریج متذکر شده و مسئولیت وجود خویشتن را خواهد پذیرفت. با این حال بدیهی ترین راه برای اثبات این که انسان از اعماق قلب خود عاشق وجود و بودن است؛ این که به هیچ وجه حاضر به از دست دادن این موهبت الاهی نیست.