قرآن صراحتاً اعلام می‌دارد که وجود دو خدا در یک جهان موجب فساد است. حال آیا فرض وجود چند جهان مجزا با خدایان جداگانه که هر کدام عالم خود را اداره می‌کند، محال است؟

این شبهه طبق نظریه اصالة الوجود بی معنا است؛ زیرا وقتی اصالت وجود ثابت شد و با ادله توحید، توحید واجب الوجود ثابت شد، دیگر مجالی برای طرح این پرسش باقی نمی‌ماند؛ چرا که خارج از وجود، بطلان محض است و در حیطه وجود هم که توحید واجب اثبات شده است، پس فرض عالمی با واجبی دیگر بی‌معنا می‌باشد. اما براهینی هم هستند که هم با مبنای اصالة الوجود و هم با مبنای اصالة الماهیة سازگارند و با آنها توحید واجب اثبات می‌شود؛ مانند:
1 . برهان «لاحدّیّت»؛ طبق این برهان می‌گوییم:
2-1. واجب الوجود نامتناهی است.
2-1. هیچ نامتناهی قابل تعدد نیست.
3-1. پس واجب الوجود قابل تعدد نیست.
2. برهان نفی ترکیب که در آن می‌گوییم:
1-2. لازمه دوتا بودن واجب الوجود، ترکیب آن است.
2-2. هیچ مرکبی واجب الوجود نیست.
3-2. پس لازمه دوتا بودن واجب الوجود این است که واجب الوجود، دیگر واجب الوجود نباشد و این خلاف فرض است.