در روایات وارده از ائمه(ع)، علائم و نشانههای اهل بهشت چنین بیان شده است: «عَبْدُ اللَّهِ بْنُ سِنَانٍ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ص قَالَ إِنَّ لِأَهْلِ الْجَنَّةِ أَرْبَعَ عَلَامَاتٍ وَجْهٌ مُنْبَسِطٌ وَ لِسَانٌ لَطِيفٌ وَ قَلْبٌ رَحِيمٌ وَ يَدٌ مُعْطِيَة»؛ [1] امام صادق(ع) فرمود: بهشتیان چهار نشانه دارند. 1. چهره گشاده، 2. زبان نرم، 3. دل مهربان، 4. دست باز (یعنی سخاوتمند و بخشندهاند).
[1]. ورام بن أبی فراس، مسعود بن عیسی، تنبیه الخواطر و نزهة النواظر المعروف بمجموعة ورّام، ج 2، ص 91، قم، مکتبة الفقیه، چاپ اول، 1410ق.