آیا می‌توان به کافرانی که در سرزمین کفر زندگی می‌کنند و با مسلمانان جنگ و دشمنی نمی‌کنند، نیکی کرد؟

شیخ طوسی در تفسیر آیه شریفه «لا یَنْهاکُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذینَ لَمْ یُقاتِلُوکُمْ فِی الدِّینِ وَ لَمْ یُخْرِجُوکُمْ مِنْ دِیارِکُمْ اَنْ تَبَرُّوهُمْ وَ تُقْسِطُوا اِلَیْهِمْ اِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطین»؛[1] چنین آورده: ابن زبیر می‌گوید: «این حکم درباره کسی که این صفت را داشته باشد، عمومیت دارد». آن چیزی که بر آن اجماع وجود دارد و مفسران هم آن‌را پذیرفته‌اند، این است که نیکی کردن به کافرانی که در دارالحرب[2] زندگی می‌کنند، حرام نیست؛ چه آن شخص جزو نزدیکان او باشد و چه نباشد. در واقع اختلافی که بین علما وجود دارد، درباره این است که آیا می‌توان از زکات و فطریه و کفاره به آنان داد یا نه؟ ما معتقدیم که این کار جایز نیست. و البته در این موضوع اختلاف نظر وجود دارد.[3]
آنچه کلام ابن زبیر است، همان بخش اول آن است؛ یعنی «هو عام فی کل من کان بهذه الصفه» اما ادامه کلام برای شیخ طوسی است. آن طور که شیخ طوسی در کتاب «الخلاف» خود نقل کرده، برخی از علمای اهل سنت جایز می‌دانند که همه یا بخشی از این موارد زکات و زکات فطره و کفارات به غیر مسلمان داده شود.[4]

---