روایتی در این زمینه وجود دارد اما از جهت سند به صورت مرسل نقل شده است: «وَ رُوِیَ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ (ع) أَنَّهُ قَالَ جَاءَ نَفَرٌ مِن جاء نفر من الیهود إلى رسول الله (ص) فسأله أعلمهم عن مسائل فکان فیما سأله أنه قال له لأی شیء فرض الله عز و جل الصوم على أمتک بالنهار ثلاثین یوما و فرض الله على الأمم أکثر من ذلک فقال النبی ص إن آدم (ع) لما أکل من الشجرة بقی فی بطنه ثلاثین یوما ففرض الله على ذریته ثلاثین یوما الجوع و العطش و الذی یأکلونه باللیل تفضل من الله عز و جل علیهم و کذلک کان على آدم ع ففرض الله ذلک على أمتی ثم تلا هذه الآیة- کتب علیکم الصیام کما کتب على الذین من قبلکم لعلکم تتقون. أیاما معدودات قال الیهودی صدقت یا محمد …».[1]
از امام حسن مجتبی(ع) روایت شده است: تنى چند از یهود نزد رسول خدا(ص) آمدند، دانشمندترین ایشان در باره مسائلى از آنحضرت سؤال کرد؛ از جمله سؤالهایش این بود؛ چرا خداى عزّ و جلّ سى روز روزه در ساعات روز را بر امت تو واجب کرده، اما بر امتهاى دیگر بیش از اینرا واجب کرده بود؟ رسول خدا(ص) فرمود: وقتى آدم(ع) از میوه آن درخت خورد، سى روز اثر آن در شکم وی باقى ماند؛ از این جهت خدا سى روز گرسنگى و تشنگى را بر نسل او واجب کرد، و آنچه در شب میخورند تفضّلى از جانب خداى متعال در باره ایشان است؛ کار بر آدم نیز بر همین گونه بود و از اینرو خدا آنرا بر امت من واجب ساخته است. سپس این آیه را تلاوت فرمود: «کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ، أَیَّاماً مَعْدُوداتٍ».[2] مرد یهودى گفت راست گفتى یا محمّد… .
در فرض پذیرش این روایت، اصل روزه برای تمام امتها سی روز بوده، اما پیامبران نیز – با اجازه پروردگار – توانایی تشریع برخی عبادات را دارند که دیگر پیامبران از این حق استفاده کرده و مقدار روزه واجب را افزایش دادند، اما پیامبر اسلام(ص) تنها به اعلام وجوب همان مقدار اولیه برای روزه بسنده نمود.