روایات زیادی در فضیلت اشک خوف و گریه بر امام حسین(ع) که از روی شعور و معرفت باشد، وارد شده است و برای هر دو آثار زیاد فردی و اجتماعی بیان شده است، اما روایتی که صراحت بر افضلیت اشک بر امام حسین(ع) نسبت به اشک خوف از خدا داشته باشد مشاهده نشده، ولی میتوان گفت: همه اعمال انسان در راستای رسیدن آدمی به مقام عبودیّت و بندگی الهی است، چنانکه بهترین تاج افتخار برای رسول اکرم(ص) عبد بودن و بندگی ایشان است و در تشهد نماز میخوانیم: «اشهد انّ محمداً عبده و رسوله». رسیدن به خوف و رجای الهی و اشک مخلصانه از خوف و خشیت خدا، یکی از مراتب عبودیت و بندگی و مقام کمال انسانی است. بنابراین، اشک برای امام حسین(ع) نیز یکی از اسباب و راههای رسیدن به آن کمال و مرتبه والای بندگی است.