«دعای رسول» در آیه شریفه به این معنا است که هرگاه پیامبر اسلام(ص) مردم را براى کارى از کارها فراخواند؛ مانند دعوت به سوى ایمان، عمل صالح، مشورت در امر اجتماعى، نماز جماعت، و…، باید آنرا با اهمیت تلقى کرد، و به طور جدى روى آن ایستاد، دعوتهاى او را ساده نگرفت که فرمانش فرمان خدا و دعوتش دعوت پروردگار است.
و کسانى را که از میان مردم با حیله و تزویر خارج میشوند، در حالىکه به دیگران پناهنده مىشوند – به این وسیله خود را پنهان مىکنند- و هیچ اعتنایى به دعوت رسول خدا ندارند، خداوند آنان را مىشناسد. در نتیجه آیه شریفه کسانى را که از امر و دعوت آنحضرت سر باز میزنند، تهدید مینماید که هرگاه امر پیامبر را مخالفت کنند، باید بترسند از اینکه بلا و یا عذابى دردناک دامنگیر آنان گردد.