حدیث، یکی از مهمترین و اصلیترین منبع و مأخذ احکام فقهی پس از قرآن کریم است که در عصر پیامبر اسلام(ص) و امامان معصوم(ع) و نیز در عصر غیبت امام دوازدهم حضرت مهدی(عج)، پاسخگوی مسلمانان بوده است. حدیث در اصطلاح؛ کلامی است که گفتار یا کردار، یا امضا و تأیید معصوم(ع) را بازگو و حکایت میکند.
پس از پیامبر اکرم(ص)، با اینکه اجتهاد و استنباط احکام به تدریج و به مرور زمان رونق یافت، اما باز هم سنّت نبوی و حدیث جانشینان آن حضرت اصلیترین منبع استناد و استخراج احکام بود؛ و چون آیات قرآن کلیات و معدودی از احکام را بیان نموده، احادیث نقش به سزایی در استخراج احکام و تخصیص عمومات قرآنی و مقید نمودن اطلاقات آن داشتند و دارند. همچنین قواعد متعددی در ابواب مختلف فقه؛ مثل قاعده لاضرر از احادیث به دست آمده است که موجب پویایی و استخراج احکام فقهی شده است.