علّت جابه جائی دو کلمه «مُتٌم» و «قُتِلتُم» در دو آیۀ 157و 158 آل عمران چیست؟

در زمان جنگ اُحُد، از طرف مشرکان شبهه ای مطرح شد مبنی بر اینکه: کسانی که در جنگ شرکت می کنند جان خود را در معرض نابودی قرار داده و این کارشان ارزشی ندارد؛ و خداوند متعال برای دفع این شبهه از ذهن مسلمانان، در ضمن نزول آیاتی چند از سورۀ آل عمران، در آیۀ 157، «قُتِلتُم» را مقدٌم بر «مُتٌم» ذکر کرد تا با این تقدیم، به مسلمانان بفهماند که شهادت بیهوده نیست و با ارزش ترین چیز در نزد خدا کشته شدن در راه او در جنگ است؛ لذا برای ترغیب مسلمانان به شرکت در جنگ، امر محبوب تر(کشته شدن در راه خدا) را اوٌل آورده است. امّا در آیۀ 158، خداوند متعال جواب شبهه را کامل فرموده و برای فهماندن این که ماندن در شهر و رفتن به جنگ تأثیری در طول عمر افراد ندارد، بحث مرگ را به طور اعمٌ مطرح می کند؛ و در بحث مردن خلایق، چون روند طبیعی آن است که بیشترین نوع مرگ؛ همان مرگ طبیعی است؛ لذا در این آیه «مُتٌم» مقدّم شده است، که موافق با روند طبیعی نظام خلقت باشد.