در آموزه های دینی به شخصی که دیگران را زشت می پندارد، بدگمان می گویند؛ از این رو به آنچه در متون اسلامی در این باره آمده است می پردازیم.
بدگمانى به معناى سوء ظن، بدخیالى، خیال و اندیشه بد داشتن درباره کسى است. به عبارت دیگر، بدگمانى آن است که انسان، درباره رفتار و گفتار دیگران، افکار و خیال هاى ناروا کند و به آن ترتیب اثر دهد و آن خیال را، به صورت یک واقعیت ببیند.
قلمرو بدگمانى عبارت است از: بدگمانى به خدا، بدگمانى به مردم، بدگمانى به خود.
دو قسم اول از جمله اوصاف رذیله و گناهان بزرگ محسوب مى شود و در اسلام از آن نکوهش شده است.
اسباب بدگمانى در مظنون عبارت است از: قرار گرفتن در مواضع تهمت، همنشینى با افراد بد و شرور. و در فرد بدگمان عبارت است از: ضعف و ناهنجارى درونى، شتاب زدگى، بى ایمانى.