وجود به خارجی و ذهنی تقسیم می شود، وجود عدم و نیستی، به صورت وجود خارجی محال است؛ زیرا مستلزم اجتماع نقیضین است، ولی وجود عدم، به صورت وجود ذهنی امری ممکن است. چنانچه وجود شریک الباری، ذهنی است و در خارج محال است که بهره ای از وجود داشته باشد. از طرفی براهین اثبات وجود خداوند متعال، قدیم و ازلی بودن خدا و حادث بودن غیر خداوند را نیز اثبات می کند.