مراد از حدیث: “لولانا ما عبدالله و لولانا ما عرف الله” چیست؟

انسان فطرتا موجودی خداجو و به دنبال به دست آوردن معرفت نسبت به خداوند است، تا بر اثر آگاهی نسبت به خدا، هدف اصلی خلقت که همان عبادت و بندگی باشد را تأمین نماید.

از طرف دیگر آن چنان که خود خداوند هم در جای جای قرآن خطاب به انسان فرموده، بهره بشر از علم و دانش بسیار اندک است، پس ناگزیر محتاج انسان هایی است که به جهت لیاقتشان و لطف ویژه الاهی درب هایی از علوم بر روی آنان باز شده است و توسط خداوند هر آنچه بشر به آن نیاز دارد را آموختند و اینان همان فرستادگان الاهی و رسولان او می باشند.

پس از پیامبران، جانشینان آنان یعنی حضرات معصومین (ع) این برگزیدگان الاهی، راه رسولان مرسل را ادامه دادند. آنان که مو به مو دستورات الاهی را از پیامبر (ص) دریافت کرده بودند، همچون معلمانی دلسوز به راهنمایی انسان ها پرداختند و چون به هر آنچه بشر محتاج او بود علم داشتند، توانستند پاسخ گوی ذهن پرسشگر او باشند تا به کمک آنان بشر بتواند از منجلاب جهل و نادانی به در آید.

پس براستی که اگر نبود آموزه های انبیا و بعد از آنان امامان معصوم (ع)، بشر نه تنها خدای را درست نمی شناخت، بلکه نمی توانست آن گونه که شایسته او است او را عبادت کند.