جملۀ “أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوء” در قرآن سورۀ نمل آیۀ 62 آمده است که می فرماید: یا کسى که دعاى مضطرّ را اجابت مىکند و گرفتارى را برطرف مىسازد.
اگرچه خداوند دعاى همه را -هر گاه شرائطش مهیا باشد- اجابت مىکند ولى در آیه روى عنوان “مضطرّ” تکیه شده است، به این دلیل که یکى از شرائط اجابت دعا آن است که انسان چشم از عالم اسباب به کلى بردارد و تمام قلب و روحش را در اختیار خدا قرار دهد، همه چیز را از آن او بداند و حل هر مشکلى را به دست او ببیند، و این درک در حال اضطرار دست مىدهد. اگرچه چنین حالتی برای افرادی در غیر حالت اضطرار نیز وجود دارد، اما عموم افراد این گونه نیستند. آرى اگر انسان به این مرحله برسد مهم ترین شرط اجابت دعا را فراهم ساخته است.