تمکین؛ یعنی زن به وظائف زناشویى خود در برابر شوهر خود عمل کند و خواستههاى جنسى مشروع او را برآورده سازد و ممانعت ننماید.[1]
همچنین پاسخ حضرت آیت الله هادوی تهرانی (دامت برکاته) درباره پرسش فوق به شرح ذیل است:
- تمکین واجب که ترک آن موجب نشوز است، تمکین در حد متعارف است؛ یعنی زن باید برای برآوردن خواستههای جنسی مشروع مرد آماده باشد.
- بر مرد مستحب است خواستههای جنسی زن را برآورده کنند، و بر زن مستحب است که خواستههای جنسی مرد را در محدودۀ خارج از تمکین متعارف ما دامی که مشروع است، برآورده کند.
- برآوردن خواستههای جنسی حرام برای زن و مرد حرام است.
- مرد نمیتواند زن را وادار به تمکین در محدوده خارج از تمکین متعارف نماید.
- مرد در روابط جنسی نباید همسر خود را به گونهای ترک کند که «نه مثل زن شوهردار باشد و نه مثل زن بیشوهر». یعنی نباید ارتباطش با همسر دائمی به اندازهای کم باشد که از سویی مانند یک زن شوهردار نتواند از مزایای شوهردار بودن بهرهمند گردد و از سوی دیگر چون حقیقتاً در عقد زوجیت این شوهر است، مانند یک زن بیشوهر نتواند از آثار شوهردار نبودن استفاده کند؛ مثلاً بتواند شوهر کند.
.[1] ر. ک: موسوی خویی، سید ابو القاسم، صراط النجاة (المحشّٰی)، گردآورنده: عاصی عاملی، موسی مفید الدین، ج 3، ص 249 ، س 738، مکتب نشر المنتخب، قم، چاپ اول، 1416ق.