معنای حدیثی که می فرماید: ” غیبت کننده اگر توبه نماید، آخرین فردی است که وارد بهشت می شود و اگر توبه نکند اولین فردی است که وارد دوزخ می شود”، چیست؟

همان طور که کارهای نیک و اعمال صالح انسان دارای درجات متفاوتی از ارزش و ثواب هستند،گناهان انسان نیز از نظر فساد و عقوبت در یک سطح نیستند. این حدیث بیانگر بزرگی گناه غیبت و شدت فساد آن است؛ زیرا غیبت با بزرگ ترین سرمایه مردم یعنی با آبروی آنان سرو کار دارد. از این رو اسلام عزیز آن را مذموم شمرده و با تعبیرات بسیار شدید از آن یاد کرده تا همگان را متوجه مضرات و آثار سوء آن کرده و از ارتکاب چنین گناهی باز دارد .

منظور روایت، این است که حتی با تأثیر توبه در آمرزش گناهان و از بین رفتن اثرات آنها اما گناه غیبت آن قدر زشت و ناپسند است که حتی با توبه هم به راحتی آثار آن قابل ترمیم و جبران نیست و اگر این شخص اعمال نیک و شایسته ای داشته باشد که به واسطه آنها بهشتی باشد اما این گناه غیبت حتی بعد از توبه واقعی نیز موانعی را بر سر راه بهشت رفتن او ایجاد می کند به نحوی که او آخرین فردی خواهد بود که وارد بهشت می شود.

و اگر در روایات داریم که شخص اگر فلان کار را انجام دهد جزا و پاداش او بهشت است یا اولین فردی است که وارد بهشت می شود، این در صورتی است که این فرد گناه دیگری نداشته باشد؛ زیرا اعمال نیک و بد انسان به انحاء مختلف در یکدیگر اثر مى‏گذارند و آنچه در آن روایات آمده، فارغ از تأثیر اعمال بد انسان بر اعمال خوب انسان است.