چگونه لقمان به نقطه مشترك حكمت و شكر دست يافت؟

سوره لقمان، آيه 12: («وَ لَقَدْ آتَيْنا لُقْمانَ الْحِكْمَةَ أَنِ اشْكُرْ لِلَّهِ وَ مَنْ يَشْكُرْ فَإِنَّما يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَ مَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ حَمِيد»)
 

در قرآن كريم تنها در سوره لقمان است كه با نام اين حكيم مواجه مي شويم، علت چنين ساختاري نيز تناسبى است كه داستان سراسر حكمت او با داستان خريدار لهو الحديث داشته، چون اين دو نفر در دو نقطه مقابل هم قرار دارند:

 يك شخصيت آن قدر دانا و حكيم است كه كلماتش راهنماى همه مى‏ شود، و در مقابل، فرد ديگرى يافت مى ‏شود كه راه خدا را مسخره مى ‏كند، و براى گمراه كردن مردم اين در و آن در مى‏ زند، تا لهو الحديثى جمع آورى نمايد.

” لقمان” با بهره وري از فيض حكمت، به شكر پروردگارش مي پرداخت. او هدف نعمت هاى الهى و كاربرد آن را مى ‏دانست و درست آنها را در همان هدفى كه براى آن آفريده شده بودند به كار مى‏ بست، و اساسا حكمت نيز همين است:
«به كار بستن هر چيز در جاى خود»؛ بنا بر اين “شكر” و “حكمت” به يك نقطه باز مى ‏گردند.

منبع:

تفسير الميزان و نمونه، ذيل آيه 12 سوره لقمان.