سوره فتح، آيه 29: («مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ وَ الَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُم...»)
سوره صف، آيه 6: («وَ إِذْ قالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ يا بَنِي إِسْرائِيلَ … وَ مُبَشِّراً بِرَسُولٍ يَأْتِي مِنْ بَعْدِي اسْمُهُ أَحْمَدُ...»)
از مطالعه تاريخ زندگي پيامبر اكرم (ص) روشن ميشود كه آن حضرت از دوران كودكي داراي دو نام بوده، و مردم او را با هر دو نام خطاب ميكردند. يكي “محمد” كه جدّ بزرگوارش عبدالمطلب براي او انتخاب كرده بود و ديگري “احمد” كه مادرش آمنه، او را به آن ناميده بود. ابوطالب عموي پيامبر نيز در اشعاري كه درباره برادر زاده خود سروده، گاهي از او به نام “محمد”، و گاهي به نام “احمد” اسم برده است و اين حاكي از آن است كه در آن زمان يكي از نامهاي معروف پيامبر (ص) احمد بوده است.[1]
در رواياتي كه در مسأله معراج وارد شده نيز ميخوانيم كه خداوند در شب معراج، پيامبر اسلام را بارها به عنوان “احمد” خطاب كرده است. و شايد از اين جا است كه مشهور شده نام آن حضرت در آسمانها “احمد” و در زمين “محمد” است.[2] لذا قرآن كريم از آن حضرت(ص)، به هر دو نام ياد كرده است.
در روايت نيز آمده است كه يهوديان از پيامبر اكرم پرسيدند: چرا به نامهاي “محمد”، “احمد”، “بشير” و “نذير” ناميده شدهاي؟ حضرت در جواب فرمود: محمد، به خاطر اين كه در زمين “پسنديده” هستم؛ احمد، به خاطر اين كه در آسمان از زمين پسنديده تر هستم؛ بشير، به جهت آن كه اطاعت كنندگان خدا را به بهشت بشارت ميدهم؛ نذير، به جهت آن كه معصيتكاران را از آتش [جهنم] ميترسانم.[3]
پي نوشت:
[1] فروغ ابديت، آيت الله سبحاني، ج 1، ص 157و158، مركز انتشارات دفتر تبليغات اسلامي. [2] بحارالانوار، علامة مجلسي;، ج 18، ص 315 و 386 و 409، مؤسسة الوفأ . تفسير نمونه، آيت الله مكارم شيرازي، ج 24، ص 78، دارالكتب الاسلامية. [3] تفسير قمي، علي بن ابراهيم قمي، ج 2، ص 365، مؤسسة دارالكتاب قم / بحارالانوار، همان، ج 16، ص 96.