منظور از «كلمات» كه خداوند بوسيله آن ابراهيم خليل (ع) را امتحان كرد چه بود؟

(وَإِذِ ابْتَلى‏ إِبْرَهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَاماً قَالَ وَمِنْ ذُرِّيَّتي قَالَ لاَ يَنَالُ عَهْدِى الظَّلِمِينَ‏ ) بقره / 124

مراد از «كلمات» در آيه، امتحانات سنگين است كه حضرت ابراهيم از همه ‏ى آنها پيروز بيرون آمد. نه عمو نه همسر و نه فرزند هيچكدام نتوانستند مانع او در راه انجام وظيفه شوند. با آنكه ابراهيم تحت سرپرستى عمويش آزر بود، امّا با بت‏ پرستى او و جامعه ‏اش به مبارزه برخاست و بت ‏شكن بزرگ تاريخ گرديد و آنگاه كه ازسوى خدا مأموريّت يافت،همسر و فرزندش را در صحراى مكه ساكن نموده و براى تبليغ به نقطه ‏اى ديگر برود، بى ‏هيچ دلبستگى، آنها را به خدا سپرد و رفت. همچنين فرمان ذبح فرزندش اسماعيل آمد، رضاى خدا را بر هواى دل ترجيح داد و كارد بر گلوى فرزند نهاد. امّا ندا آمد كه قصد ما كشتن اسماعيل نبود، بلكه امتحان ابراهيم بود.ابراهيم عليه السلام در هر آزمايشى كه موفّق مى ‏شد، به مقامى مى ‏رسيد: در مرحله نخستين،عبداللّه شد.سپس به مقام نبى ‏اللهى رسيد. و پس از آن رسول اللّه، خليل اللّه و در نهايت به مقام امامت و رهبرى مردم منصوب گرديد.

منبع:

تفسير نور ج1 ص197