همه

باسلام؛ در قرآن آمده است که خداوند هر روز به آسمان ها می افزاید، همان طور که هر روز در اخبار می شنویم ستارگان جدیدی کشف می شوند که چند ملیون سال نوری با زمین فاصله دارند، حال سؤال من این است که باید خدا هم با افزایش آسمان ها وسعت پیدا کند تا در آنجا باشد همان طور که گفته می شود خدا همه جا هست و آیا این با عدم محدودیت خداوند منافات ندارد که هر روز به او اضافه شود؟

خلقا آخر در قرآن چه خلقی است؟ و می توان گفت که منظور نفس ناطقه است؟

خداوند می فرماید: «هَلْ یَنْظُرُونَ إِلَّا أَنْ یَأْتِیَهُمُ اللَّهُ فِی ظُلَلٍ مِنَ الْغَمَامِ وَ الْمَلَائِکَةُ وَ قُضِیَ الْأَمْرُ وَ إِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ»، (البقرة 210). در تفسیر این آیه، مفسران حیران شده اند، برخی معنای ظاهر آیه را به گونه ای تأویل کرده اند که مطابق با صفات خداوند باشد. برخی دیگر فهم معنایش را واگذار کرده اند و برخی دیگر قائل به تشبیه شده و برای خداوند (همانند اجسام) تحرک و حرکت قرار داده اند. این آیۀ شریفه را توضیح دهید.

در مورد جایگاه آخر الزمان در ادیان مسیحیت و یهود توضیح دهید.

آیا در منابع روایی چیزی مبنی بر این که با اعتقاد حتی می توان از طریق تکه آهن حاجت گرفت، وجود دارد؟

در زیارت عاشورا می خوانیم: "اَنْ یَجْعَلَنی مَعَکُمْ فِی الدُّنْیا وَالاْخِرَةِ"، این معیت با ولی الله الأعظم چگونه تحقق می یابد؟ شرایط معیت چگونه در روایات اهل البیت علیهم السلام ذکر شده اند؟ خصوصیت این معیت با معیتهای دیگر چیست؟

در زیارت عاشورا می خوانیم: "اَنْ یَجْعَلَنی مَعَکُمْ فِی الدُّنْیا وَالاْخِرَةِ"، این معیت با ولی الله الأعظم چگونه تحقق می یابد؟ شرایط معیت چگونه در روایات اهل البیت علیهم السلام ذکر شده اند؟ خصوصیت این معیت با معیتهای دیگر چیست؟

ضمن توضیح این که معرفت فرستنده مقدم است یا معرفت فرستاده (رسول)، بفرمایید که آیا انبیا برای معرفی خداوند به انسان ها آمده اند؟

خود را سبک کردن و سنگین بودن به چه معناست؟ آیا ما چیزی به عنوان سبک کردن خود و یا سنگین بودن داریم؟ در چه صورت می‌توان فهمید که ما خودمان را سبک کرده‌ایم؟ چگونه متوجه شویم که انجام یک فعلی باعث سبک شدن ما می‌شود یا نه؟ چه چیزی باعث سبک شدن ما می‌شود؟ چگونه می‌توانیم خودمان را سبک نکنیم؟ همچنین در مورد احترام به خود و ارزش قائل شدن برای شخصیت خود توضیح دهید.

روح در حالت کما و حیات نباتی در چه وضعیتی است؟

در علل الشرایع شیخ صدوق روایتی است که می‌فرماید: «قال لَهُ ما فَضْلُ الرِّجالِ عَلَى النِّساءِ؟ فقال النَّبِیُّ(ص): کَفَضْلِ السَّماءِ عَلَى الْأَرْضِ وَ کَفَضْلِ الْماءِ عَلَى الْأَرْض..»؛ مگر نه این است که طبق آیه مبارکه «إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاکُمْ»، ملاک برتری و فضل تنها تقوا است؛ در هر انسانی، چه زن چه مرد، عرب و عجم و…؟

با سلام. 1. آیا برای عقل نظری و عملی انسان این امکان وجود دارد که زمانی به تمام مصالح دسترسی داشته باشد؟ اگر این امکان باشد برهان ضرورت نبوت عامه از اعتبار ساقط است. لطفاً دقت شود که صرف وجود چنین امکان عقلا باعث خدشه بر دلیل ضرورت نبوت عامه است که می‌گوید چون انسان به مصالح دسترسی ندارد ضرورت به نبی هست. افرادی این اشکال را پذیرفته‌اند، لیکن فرموده‌اند که برهان متقن ما بر ضرورت نبوت عامه، عدم امکان دسترسی انسان با ابزارهای خود به رابطه عمل دنیا با آخرت است. لیکن به نظر بنده در این استدلال هم می‌توان خدشه کرد؛ چون رابطه عمل و جزا بدین صورت که ما عمل کنیم و جزایش در آخرت به ما برسد نیست، بلکه ما با عمل خود همین الآن پاداش می‌گیریم یا مجازات می‌شویم، لکن اگر کسی روح و ظرف وجودی خود را قوی کند حتی اگر ابتدائاً با گوش دادن به حرف انبیا می‌تواند رابطه عمل خود را با جزایش ببیند و خود تشخیص بدهد چه چیز خوب و چقدر تأثیر در آخرتش دارد، لذا مستغنی از نبی شود. رد یا اثبات امکان فهم مصالح نیاز به برهان دارد؛ لذا لطفاً به این راحتی از این سوال نگذرید. و به قید امکان توجه داشته باشید مثلاً اگر بگویید تا الآن بشر نتوانسته اشکال وارد نیست یا اگر بگویید عقل و... به حوزه محدودی دسترسی دارند اشکال وارد نیست؛ چون باید بتوانید قید امکان را رد کنید؛ یعنی هرچند الآن دسترسی کم باشد، ولی این امکان باشد که بتواند رشد کند و مصالح را ببیند مثل عقل معصوم. دقت شود لطفاً 2. سوال دوم اینکه ما؛ چرا نمی‌پذیریم که خدا ما را آفریده و در ما عقل و فطرتی قرار داده تا هرکس بدان و مطابق آن عمل کرد و عناد نورزید و به عبارتی به اندازه پاسخ به نعمت‌های داده شده مستحق پاداش و جزا باشد. همانطور که در برخی توجیهات درون دینی از این مؤلفه مخصوصاً بحث در مستضعفین و... زیاد استفاده می شود. با این بیان هم دیگر نیاز به نبی نیست.

خود را سبک کردن و سنگین بودن به چه معناست؟ آیا ما چیزی به عنوان سبک کردن خود و یا سنگین بودن داریم؟ در چه صورت می‌توان فهمید که ما خودمان را سبک کرده‌ایم؟ چگونه متوجه شویم که انجام یک فعلی باعث سبک شدن ما می‌شود یا نه؟ چه چیزی باعث سبک شدن ما می‌شود؟ چگونه می‌توانیم خودمان را سبک نکنیم؟ همچنین در مورد احترام به خود و ارزش قائل شدن برای شخصیت خود توضیح دهید.

در علل الشرایع شیخ صدوق روایتی است که می‌فرماید: «قال لَهُ ما فَضْلُ الرِّجالِ عَلَى النِّساءِ؟ فقال النَّبِیُّ(ص): کَفَضْلِ السَّماءِ عَلَى الْأَرْضِ وَ کَفَضْلِ الْماءِ عَلَى الْأَرْض..»؛ مگر نه این است که طبق آیه مبارکه «إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاکُمْ»، ملاک برتری و فضل تنها تقوا است؛ در هر انسانی، چه زن چه مرد، عرب و عجم و…؟

چرا سوره «روم» به عنوان سوره مکی تلقی می‌شود؟ در حالی‌که در سنن ترمذی آمده که آن سوره بعد از هجرت پیامبر به مدینه، نازل شده است؟

در آیه 43 سوره نور می‌فرماید؛ از کوه‌های در آسمان تگرگی فرو می‌ریزد. این جمله چه مفهومی می‌تواند داشته باشد؟

در آیه 43 سوره نور می‌فرماید؛ از کوه‌های در آسمان تگرگی فرو می‌ریزد. این جمله چه مفهومی می‌تواند داشته باشد؟

سلام علیکم؛ حدیثی خوانده ام با این عبارات: «سَبْعَةٌ یُظِلُّهُمُ اللَّهُ فِى ظِلِّهِ یَوْمَ لاَ ظِلَّ إِلاَّ ظِلُّهُ الإِمَامُ الْعَادِلُ، وَشَابٌّ نَشَأَ فِى عِبَادَةِ رَبِّهِ، وَرَجُلٌ قَلْبُهُ مُعَلَّقٌ فِى الْمَسَاجِدِ، وَرَجُلاَنِ تَحَابَّا فِى اللَّهِ اجْتَمَعَا عَلَیْهِ وَتَفَرَّقَا عَلَیْهِ، وَرَجُلٌ طَلَبَتْهُ امْرَأَةٌ ذَاتُ مَنْصِبٍ وَجَمَالٍ فَقَالَ إِنِّى أَخَافُ اللَّهَ. وَرَجُلٌ تَصَدَّقَ أَخْفَى حَتَّى لاَ تَعْلَمَ شِمَالُهُ مَا تُنْفِقُ یَمِینُهُ، وَرَجُلٌ ذَکَرَ اللَّهَ خَالِیًا فَفَاضَتْ عَیْنَاه». مراد از «ظل الله» چیست؟ آیا عبارت «ظل الله» در میراث حدیثی شیعه آمده است؟ آیا از این حدیث بوی «تجسیم» نمی آید؟ چگونه خداوند می تواند سایه داشته باشد، حال آن که سایه داشتن از لوازم ماده است؟ بله شاید بتوان گفت از قبیل اضافات تشریفیه است؛ مانند روح الله، بیت الله، ید الله، و .. با توجه به این بیان آیا می توان گفت اهل بیت (ع) مظهر ظل الله هستند؟ یعنی می توان به آنان گفت: «ظل الله»؟ همان طور که در زیارات به آنان سلام داده و می گوییم: جنب الله، ید الله، عین الله، و دیگر عبارت تشریفیه ای که به معنای مظهر صفات خداوند است و به آنان نسبت می دهیم؟ لطفا با توضیحات علمی پاسخ دهید و با تشکر

در سوره 59 خداوند خود را با صفت متکبر معرفی می کند! آیا خدا واقعاً متکبر است؟ معنای تکبر خدا چیست؟

آیا از خود پرسیده ایم که با وجود آنکه خدای اسلام و مسیحیت هر دو یکی است، به کدام دلیل رهبران دینی به خاطر منافع خود بین این دو مکتب تفکیک قائل می شوند؟

آیا کتاب های آسمانی چون تورات و انجیل به عنوان معجزه برای انبیاء گذشته مطرح بوده اند؟

در پل صراط، هفت ایستگاه وجود دارد که در هر ایستگاه سؤالاتی مطرح می‌شود، لطفاً در مورد آن سؤالات، در هر ایستگاه توضیح دهید.

آیا به عنوان مثال امام جواد متوسّل به امام حسین(ع) یا حضرت محمد(ص) می‌شدند؟ یا حضرت محمد(ص) متوسّل به حضرت ابراهیم(ع) می‌شدند؟ لطفاً هر دو مورد را کامل توضیح دهید.

آیا آیات زیر مسلمان کردن ایرانیان را نامشروع نمی¬کند: سوره شعراء آیه های 198، 199: «اگر ما این کتاب عربی را بر بعض مردم عجم نازل میگردانیدیم و رسول بزبان تازی بر پارسیان قرائت میکرد(بعذر عدم درک) آنان ایمان نمی آوردند». پس بر اساس آیه بالا، قرآن برای عرب و مردمِ عرب زبان آمده است چون اگر الله میخواست قرآن و یا دینی برای پارسیان بفرستد آن را به زبان پارسی میفرستاد. پس قرآن برای همه انسانها نیامده است بلکه تنها برای عرب! سوره فصلت آیه 44: «و اگر ما این قرآن را بزبان عجم میفرستادیم کافران میگفتند چرا آیات مفصل و روشن (بزبان عرب) نیامد. ای عجب آیا کتاب عجمی بر رسول و امت عربی نازل میشود؟». به گفته الله در این آیه، اگر او میخواست کتاب قرآن را به زبان پارسی بر مردمِ عرب نازل کند، اعراب قبول نمیکردند. به همین خاطر قرآن را به زبان عربی برای مردم عرب نازل کرد تا آنان ایمان آورند. آیا کتاب عجمی بر رسول و امت عربی نازل میشود؟ بنا به گفته الله نــــه! پس کتاب عربیِ قرآن برای مردم عرب نازل شده است و نه مردم دیگر. سوره شوری آیه 7: «و چنین قرآنی فصیح عربی را ما بتو وحی کردیم تا مردم شهرمکه ام القری و هر که در اطراف اوست (از الله) بترسانی و هم از سختی روز بزرگ قیامت...». بنابر این آیه، قرآنِ فصیحِ عربی برای مردم شهر مکه و اطراف آن فرستاده شده و نه برای مردم دیگری، به ویژه ایرانیان. سوره مائده آیه 48: «... ما بر هر قومی شریعت و طریقه ای مقرر داشتیم و اگر الله(به مشیت ازلی) میخواست همه را یک امت میگردانید و لیکن این نکرد...». سوره یونس آیه 47: «براى هر امتى، رسولى است; هنگامى که رسولشان به سوى آنان بیاید، بعدالت در میان آنها داورى مى‏شود; و ستمى به آنها نخواهد شد!» سوره ابراهیم آیه 4: «ما هیچ رسولی در میان قومی نفرستادیم مگر بزبان آن قوم...» سوره نمل آیه 91: «(ای رسول بگو) من مامورم که منحصرا خدای این بلد مکه معظمه را که بیت الحرامش قرار داده اند پرستش کنم ...». پس باید پرسید آیات بالا به چه معنا هستند؟

سلام، در مقاله‌ای خواندم که در بنی اسرائیل هفت زن به پیامبری رسیدند؛ به عنوان مثال ساره همسر حضرت ابراهیم (ع) را پیامبر معرفی کرده است. آیا این موضوع صحت دارد؟ آیا اصولا پیامبر زن بوده است؟

مدتی است که سؤالی ذهن مرا درگیر خود کرده و جوابی قانع کننده برای آن نیافتم. با مطالعه قرآن کریم، در می‌یابیم که خداوند پس از خلقت آدم(ع)، فرشتگان را دستور داد تا به او سجده نمایند که در این بین ابلیس که از جنیان بود سر باز زد و کافر شد. حال سؤال این است که طبق آیات، خداوند فرشتگان را خطاب به سجده نمود، نه موجودات دیگر را. پس در این صورت شیطان که از جنیان بود و فرشته نبود؛ چرا ملزم به سجده شد؟ شاید در پاسخ بگویید که او به خاطر عبادت زیاد در این جایگاه(در میان فرشتگان) قرار گرفته بود، در این صورت سؤال این است که آیا فرشته بودن مقامی است که موجودات دیگر (از نژادهایی غیر از آدم-چون برتر از همه است) می‌توانند به آن دست یابند؟ و ممکن است در میان فرشتگان موجودانی از نژادهای مختلف باشند که برای ما قابل شناسایی نیستند و علت اشاره خداوند به جن بودن ابلیس هم به گونه ای تذکر همین موضوع باشد؟ با تشکر از شما بزرگواران بی صبرانه منتظر پاسخ شما هستم در پناه حق، موفق و سربلند باشید

سؤال من در مورد سپاه ابرهه است که توسط پرندگانی از جانب خدا نابود شد. با توجه به این‌که این اتفاق قبل از رسالت پیامبر اسلام بوده، و آن زمان خانه‌ی کعبه در اختیار بت‌پرستان بود؛ چرا بت‌پرستان نابودی سپاه ابرهه توسط امداد غیبی را در هیچ‌کدام از بحث‌هایشان دلیلی بر حقانیت خود نپنداشته‌اند؟ آیا جز این است که در زمان حمله‌ی سپاه ابرهه خانه کعبه مملو از بت بود و بت‌پرستان می‌توانستند ادعا کنند که این بت‌ها بوده‌اند که توسط امداد غیبی سپاه ابرهه را از بین برده‌اند؟ همچنین می‌خواستم بدانم به چه دلیل، در زمان حمله‌ی سپاه ابرهه، خداوند متعال از خانه‌ی کعبه دفاع کردند، ولی در حملات دیگر به خانه‌ی کعبه هیچ امداد غیبی برای نجات خانه‌ی کعبه فرستاده نشد؟ آیا در زمان نابودی سپاه ابرهه توسط امداد غیبی، بزرگان بت‌پرستان از این عامل به عنوان وسیله‌ای برای دعوت مردم به بت‌پرستی استفاده کرده‌اند؟ آیا با توجه به جهل مردم آن زمان و نبود امکانات می‌توان کسانی که به واسطه‌ی نابودی سپاه ابرهه بت‌پرست شده‌اند را مذمّت کرد؟

در ارتباط با معنای صفت حامد و شاکر سؤالی داشتم. در دعای جوشن کبیر این دو از اسما الهی هستند و به خدا اطلاق شده‌اند. در معنای واژه حامد این‌طور آمده است که: ستایش‌گر (ذات خود)، ستوده و معنای شاکر نیز که واضح است و نیاز به یاد آوری مجدد نمی‌باشد. 1. خداوند ستایش‌گر است یعنی چه؟ 2. خداوند ستایش‌گر ذات خود است چه مفهوم و برداشتی بایستی از آن بشود؟ 3. خداوند شاکر است یعنی چه؟ 4. خدا چه شکری را به جای می‌آورد؟ 5. وجه تمایز اطلاق این صفات به انسان و خدا در چیست؟ لطفاً اگر نیاز بود منابعی را هم که می‌توان پاسخ را از آن منابع یافت و به تفصیل، پاسخ را مشاهده کرد، ذکر بفرمایید.

باسلام. در تفسیر تسنیم مجلد 12 ذیل آیه 7 سوره آل عمران و در بخش روایی روایتی از امام باقر(ع) نقل شده است؛ این روایت از جمله روایات طینت است و مضمون آن چنین است: کارهای خیر نواصب به حساب شیعیان نوشته می‌شود و دشمنان ولایت از کارهای خوب خویش سودی نخواهند برد، چنان‌که کارهای بد مؤمن در پرونده اعمال نواصب ثبت می‌شود و هر یک به اصل خود باز می گردد. (تسنیم، ج 12، ص 218؛ بحار الانوار، ج 5، ص 231 ؛ علل الشرایع، ج 2، ص 334). سؤال من این است که چگونه این روایت را توجیه می‌کنید؟ آیا ما اگر کار بدی انجام دهیم به حساب نمی‌آید و برعکس اگر دشمنان ولایت کار خوبی کنند به حساب ما می‌آید؟ آیا کسی وزر دیگری را حامل است؟

باسلام. در تفسیر تسنیم مجلد 12 ذیل آیه 7 سوره آل عمران و در بخش روایی روایتی از امام باقر(ع) نقل شده است؛ این روایت از جمله روایات طینت است و مضمون آن چنین است: کارهای خیر نواصب به حساب شیعیان نوشته می‌شود و دشمنان ولایت از کارهای خوب خویش سودی نخواهند برد، چنان‌که کارهای بد مؤمن در پرونده اعمال نواصب ثبت می‌شود و هر یک به اصل خود باز می گردد. (تسنیم، ج 12، ص 218؛ بحار الانوار، ج 5، ص 231 ؛ علل الشرایع، ج 2، ص 334). سؤال من این است که چگونه این روایت را توجیه می‌کنید؟ آیا ما اگر کار بدی انجام دهیم به حساب نمی‌آید و برعکس اگر دشمنان ولایت کار خوبی کنند به حساب ما می‌آید؟ آیا کسی وزر دیگری را حامل است؟

باسلام. در تفسیر تسنیم مجلد 12 ذیل آیه 7 سوره آل عمران و در بخش روایی روایتی از امام باقر(ع) نقل شده است؛ این روایت از جمله روایات طینت است و مضمون آن چنین است: کارهای خیر نواصب به حساب شیعیان نوشته می‌شود و دشمنان ولایت از کارهای خوب خویش سودی نخواهند برد، چنان‌که کارهای بد مؤمن در پرونده اعمال نواصب ثبت می‌شود و هر یک به اصل خود باز می گردد. (تسنیم، ج 12، ص 218؛ بحار الانوار، ج 5، ص 231 ؛ علل الشرایع، ج 2، ص 334). سؤال من این است که چگونه این روایت را توجیه می‌کنید؟ آیا ما اگر کار بدی انجام دهیم به حساب نمی‌آید و برعکس اگر دشمنان ولایت کار خوبی کنند به حساب ما می‌آید؟ آیا کسی وزر دیگری را حامل است؟

می‌دانم شیعه بر این باور است که حضرت محمد(ص) مرتکب گناه و اشتباهی نشده است. با این حال آیا می‌توانید تفسیر آیات ذیل را برای این‌جانب بیان فرمایید: 1. سوره‌ی محمد آیه‌ی 19؛ 2. غافر، 55؛ 3. عبس، آیات 5 تا 10؛ 4. نصر، 3؛ 5. احزاب، 37. می‌دانم که پیامبر (ص) مرتکب گناهی نشده است، اما این آیات به روشنی بیان می‌کند که وی مرتکب اشتباه شده است. اگر چنین است، آیا این مسئله با آیه‌ی 2 سوره‌ی نجم (یار شما نه گمراه شده و نه در نادانى مانده‏) در تعارض نیست؟

می‌دانم شیعه بر این باور است که حضرت محمد(ص) مرتکب گناه و اشتباهی نشده است. با این حال آیا می‌توانید تفسیر آیات ذیل را برای این‌جانب بیان فرمایید: 1. سوره‌ی محمد آیه‌ی 19؛ 2. غافر، 55؛ 3. عبس، آیات 5 تا 10؛ 4. نصر، 3؛ 5. احزاب، 37. می‌دانم که پیامبر (ص) مرتکب گناهی نشده است، اما این آیات به روشنی بیان می‌کند که وی مرتکب اشتباه شده است. اگر چنین است، آیا این مسئله با آیه‌ی 2 سوره‌ی نجم (یار شما نه گمراه شده و نه در نادانى مانده‏) در تعارض نیست؟

می‌دانم شیعه بر این باور است که حضرت محمد(ص) مرتکب گناه و اشتباهی نشده است. با این حال آیا می‌توانید تفسیر آیات ذیل را برای این‌جانب بیان فرمایید: 1. سوره‌ی محمد آیه‌ی 19؛ 2. غافر، 55؛ 3. عبس، آیات 5 تا 10؛ 4. نصر، 3؛ 5. احزاب، 37. می‌دانم که پیامبر (ص) مرتکب گناهی نشده است، اما این آیات به روشنی بیان می‌کند که وی مرتکب اشتباه شده است. اگر چنین است، آیا این مسئله با آیه‌ی 2 سوره‌ی نجم (یار شما نه گمراه شده و نه در نادانى مانده‏) در تعارض نیست؟

توجیه عدل الهی با وجود زجر کشیدن حیوانات چگونه است؟

چرا تعدد قدما باطل است؟

چرا تعدد قدما باطل است؟

در آیه‌ی 11 سوره‌ی مؤمنون آمده که «مؤمنان بهشت را به ارث می‌برند»، ارث در اینجا چگونه معنا می‌شود؟

خداوند متعال در قرآن می‌فرماید: همه چیزهایی که او خلق نموده خوب خلق شده اند. این به معنای آن است که همه ما با یک فطرت خوب خلق شده ایم، اما به تعدادی از مردم بر می خوریم که به طور طبیعی خوب یا بد هستند. به عنوان مثال در خانواده خود من که دارای چهار برادر هستیم، همه به طور کم و بیش از یک تربیت همانند برخوردار بودیم، اما یکی از ما از زمان بچگی همیشه خود محور و اوقات تلخ بود ولی یکی دیگر از بچگی کمک حال دیگران و برای هر کس خوب و دلپسند بود. حال بفرمایید؛ چرا این تفاوت و اختلاف وجود دارد؟ چه مقدار فاکتورهای بیرونی بر روی فطرت ما تأثیرگذار است؟ تفسیر آیه 30 سوره روم در این باره چیست؟

قلمرو علم انبیای الاهی به یک میزان بوده است؟ اصولا قلمروی علم انبیا چه محدوده‌ای بود؟ دیدگاه علمای اهل سنت در این مورد چیست؟ دیدگاه شیعه در مورد علم انبیا چیست؟

تفاوت پاداش دنیوی با اخروی چیست؟

با توجه به چه آیاتی می‌‌توان فهمید که چهره زشت در بهشت، زیبا می‌شود؟

سلام. امام حسن مجتبی(ع) در مورد لیاقت برادرش حسین(ع) برای ا مامت به محمد حنفیه چه فرمود و او چه پاسخ داد؟

فرق تبعیض و تفاوت چیست؟ قرآن کریم و احادیث در این باره چه می‌فرمایند؟

السلام علیکم. غیر از طریق ما اهل بیت(ع) کسب نمودن و به دست آوردن معرفت(علم و دانش) مساوی با انکار ما است.(صحیفة مهدی، ص 334، ح 10). پرسش این است که بر اساس این حدیث، آیا به دست آوردن و مشغول شدن به علومی مثل فلسفه و عرفان، انکار اهل بیت(ع) است؟ زیرا این علوم از بیرون به عالم اسلام ورود پیدا کرده‌اند، و هیچ ربطی و علاقه‌ای به اهل بیت(ع) ندارد؟

آیا این که هم قیامت ناگهانی است، هم ظهور حضرت مهدی با هم منافات ندارد؟ یعنی باید ابتدا ظهور اتفاق بیفتد بعد قیامت. پس قیامت قبل از ظهور ناگهانی نخواهد بود.

پیامدهای انحراف از توحید و روش درمان این انحراف را بیان نمایید.

خداوند در قرآن سوره انبیاء آیه 5 و 6 می‌فرماید: «آنها گفتند: (آنچه محمّد(ص) آورده وحى نیست) بلکه خواب‌هایى آشفته است! اصلاً آن را به دروغ به خدا بسته نه، بلکه او یک شاعر است! (اگر راست می‌گوید) باید معجزه‌اى براى ما بیاورد همان گونه که پیامبران پیشین (با معجزات) فرستاده شدند!»(5) «تمام آبادی‌هایى که پیش از اینها هلاک کردیم (تقاضاى معجزات گوناگون کردند، و خواسته آنان عملى شد، ولى) هرگز ایمان نیاوردند آیا اینها ایمان می‌آورند؟!»(6). در سوره یونس آیه 20 می‌فرماید: «مى‏گویند: چرا معجزه‌اى از پروردگارش بر او نازل نمی‌شود؟! بگو: غیب (و معجزات) تنها براى خدا (و به فرمان او) است! شما در انتظار باشید، من هم با شما در انتظارم! (شما در انتظار معجزات بهانه‌جویانه باشید، و من هم در انتظار مجازات شما!)». یا در سوره انعام آیات 109 تا 111 می‌فرماید: «با نهایت اصرار، به خدا سوگند یاد کردند که اگر نشانه‌اى [معجزه‌اى‏] براى آنان بیاید، حتماً به آن ایمان می‌آورند بگو: معجزات فقط از سوى خداست (و در اختیار من نیست که به میل شما معجزه‌اى بیاورم) و شما از کجا می‌دانید که هر گاه معجزه‌اى بیاید (ایمان می‌آورند؟ خیر،) ایمان نمی‌آورند!»(109) «و ما دل‌ها و چشم‌هاى آنها را واژگونه می‌سازیم (آرى آنها ایمان نمی‌آورند) همان‏گونه که در آغاز، به آن ایمان نیاوردند! و آنان را در حال طغیان و سرکشى، به خود وامی‌گذاریم تا سرگردان شوند!(110) «(و حتّى) اگر فرشتگان را بر آنها نازل می‌کردیم، و مردگان با آنان سخن می‌گفتند، و همه چیز را در برابر آنها جمع می‌نمودیم، هرگز ایمان نمی‌آوردند مگر آن‌که خدا بخواهد! ولى بیشتر آنها نمی‌دانند!» (111). یا در سوره رعد آیه 7 می‌فرماید: «کسانى که کافر شدند می‌گویند: چرا آیه (و معجزه‌اى) از پروردگارش بر او نازل نشده؟! تو فقط بیم دهنده‌اى! و براى هر گروهى هدایت کننده‌اى است (و اینها همه بهانه است، نه براى جستجوى حقیقت)». حال می‌خواهم بپرسم که، آیا خداوند -سبحانه و تعالی- آنها را به هر جهت به عنوان نشانه‌هایی نفرستاده است؟ از قبیل ماه که توسط پیامبر(ص) دو نیم شد و یا آن‌که قرآن خودش یک معجزه است. آیا این یک تناقض نخواهد بود؟ سؤال دیگری که دارم این است که، خداوند می‌فرماید همه چیز از آب ساخته شده است(انبیا، 30). اما از طرف دیگر گفته می‌شود که جن از تشعشع آتش خلق شده است(رحمن، 15)؛ آیا شما می‌توانید این تناقض مسلّم را توضیح دهید؟

خداوند در قرآن سوره انبیاء آیه 5 و 6 می‌فرماید: «آنها گفتند: (آنچه محمّد(ص) آورده وحى نیست) بلکه خواب‌هایى آشفته است! اصلاً آن را به دروغ به خدا بسته نه، بلکه او یک شاعر است! (اگر راست می‌گوید) باید معجزه‌اى براى ما بیاورد همان گونه که پیامبران پیشین (با معجزات) فرستاده شدند!»(5) «تمام آبادی‌هایى که پیش از اینها هلاک کردیم (تقاضاى معجزات گوناگون کردند، و خواسته آنان عملى شد، ولى) هرگز ایمان نیاوردند آیا اینها ایمان می‌آورند؟!»(6). در سوره یونس آیه 20 می‌فرماید: «مى‏گویند: چرا معجزه‌اى از پروردگارش بر او نازل نمی‌شود؟! بگو: غیب (و معجزات) تنها براى خدا (و به فرمان او) است! شما در انتظار باشید، من هم با شما در انتظارم! (شما در انتظار معجزات بهانه‌جویانه باشید، و من هم در انتظار مجازات شما!)». یا در سوره انعام آیات 109 تا 111 می‌فرماید: «با نهایت اصرار، به خدا سوگند یاد کردند که اگر نشانه‌اى [معجزه‌اى‏] براى آنان بیاید، حتماً به آن ایمان می‌آورند بگو: معجزات فقط از سوى خداست (و در اختیار من نیست که به میل شما معجزه‌اى بیاورم) و شما از کجا می‌دانید که هر گاه معجزه‌اى بیاید (ایمان می‌آورند؟ خیر،) ایمان نمی‌آورند!»(109) «و ما دل‌ها و چشم‌هاى آنها را واژگونه می‌سازیم (آرى آنها ایمان نمی‌آورند) همان‏گونه که در آغاز، به آن ایمان نیاوردند! و آنان را در حال طغیان و سرکشى، به خود وامی‌گذاریم تا سرگردان شوند!(110) «(و حتّى) اگر فرشتگان را بر آنها نازل می‌کردیم، و مردگان با آنان سخن می‌گفتند، و همه چیز را در برابر آنها جمع می‌نمودیم، هرگز ایمان نمی‌آوردند مگر آن‌که خدا بخواهد! ولى بیشتر آنها نمی‌دانند!» (111). یا در سوره رعد آیه 7 می‌فرماید: «کسانى که کافر شدند می‌گویند: چرا آیه (و معجزه‌اى) از پروردگارش بر او نازل نشده؟! تو فقط بیم دهنده‌اى! و براى هر گروهى هدایت کننده‌اى است (و اینها همه بهانه است، نه براى جستجوى حقیقت)». حال می‌خواهم بپرسم که، آیا خداوند -سبحانه و تعالی- آنها را به هر جهت به عنوان نشانه‌هایی نفرستاده است؟ از قبیل ماه که توسط پیامبر(ص) دو نیم شد و یا آن‌که قرآن خودش یک معجزه است. آیا این یک تناقض نخواهد بود؟ سؤال دیگری که دارم این است که، خداوند می‌فرماید همه چیز از آب ساخته شده است(انبیا، 30). اما از طرف دیگر گفته می‌شود که جن از تشعشع آتش خلق شده است(رحمن، 15)؛ آیا شما می‌توانید این تناقض مسلّم را توضیح دهید؟

ابوحنیفه که بود و چه دیدگاهی نسبت به علم انبیا داشت؟ شاگردان ابوحنیفه از کدام مکتب کلامی پیروی می‌کردند؟ گرایش ابوحنیفه به کدام مکتب کلامی بود؟ چه تفاوت‌هایی بین دیدگاه کلامی امامیه و ابوحنیفه هست؟