‌صبح و شام ياد خدا

و اذكر ربّك في نفسك تضرّعاً و خيفةً و دون الجهر من القول بالغدوّ و الآصال و لا تكن من الغافلين.
پروردگارت را در دل خود از روي تضرع و خوف و آهسته و آرام، صبحگاهان و شامگاهان ياد كن و از غافلان مباش.«اعراف ، 205»
در اين آيه به پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ دستور مي‌دهد (و البته يك حكم عمومي است اگر چه روي سخن در آن به پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ شده همانند بسياري ديگر از تعبيرات قرآن).
و اذكر ربك في نفسك تضرعاً و خيفة
پروردگارت را در دل خود از روي تضرع و خوف ياد كن.
سپس اضافه مي‌كند:
و دون الجهر من القول. و آهسته و آرام نام او را بر زبان بياور
و اين كار را همواره صبحگاهان و شامگاهان تكرار كن، بالغدو و الاصال.
(آصال) جمع (اصيل) به معني نزديك غروب و شامگاه است. و هرگز از غافلان و بيخبران از ياد خدا مباش. و لا تكن من الغافلين
ياد خدا در همه حال و در هر روز و در صبحگاهان و شامگاهان مايه بيداري دل‌ها و كنار رفتن ابرهاي تاريك غفلت از دل آدمي است، ياد خدا همچون باران بهاري است كه چون بر دل ببارد گل‌هاي بيداري، توجه، احساس مسؤوليت، روشن بيني و هر گونه عمل مثبت و سازنده‌اي را مي‌روياند.[1]

پی نوشت:

[1] . تفسير نمونه،‌ ج 7، ص 69 ـ 73.

/خ