در روايتي آمده است:« خداوند به ملك الموت دستور داد جان آنها[اصحاب كهف] را بگيرد.»[1]. در حالي كه طبق تصريح قرآن آنها نمردند بلكه به خواب عميقي فرو رفتند كه سيصد و نه سال طول كشيد[2]. پس چگونه روايت فوق مي گويد ملك الموت مأمور گرفتن جان آنها شد؟
خداوند متعال در آيه 42 سوره زمر مي فرمايد: «اللَّهُ يَتَوَفَّي الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِهَا وَالَّتِي لَمْ تَمُتْ فِي مَنَامِهَا»؛ (خداوند ارواح را به هنگام مرگ قبض مي كند، و روح كساني را كه نمرده اند نيز به هنگام خواب مي گيرد.)
بنابراين به هنگام خواب نيز روح انسان قبض مي شود امّا نه به طور كامل، بلكه 50 % يا 60 % يا كمتر و يا بيشتر، و لهذا خواب را برادر مرگ ناميده اند.
بنابراين، تعبير روايت، كه ملك الموت به فرمان پروردگار روح آنها را قبض كرد، تعبير نادرستي نيست؛ زيرا منظور قبض بخشي از روح آنهاست كه با خواب تناسب دارد.
پي نوشت:
[1] البرهان في تفسير القرآن، ج3، ص 624
[2] كهف/18، 19و 25
داستان ياران، ص44