یکى از مسائل اختلافى در تاریخ اسلام، مسئله مطرح شده در آیات ابتدایى سوره مبارکه تحریم است که در آن از پیامبر اسلام(ص) در مورد چرایى حرام کردن حلالى از حلالهاى خداوند سؤال میشود.
با تأمّل و جستوجویی که در دیدگاههاى مفسّران شیعه و سنّى صورت گرفت؛ چنین به دست میآید که بیشتر شأن نزولهاى این آیات، از منابع کهن اهل سنّت نقل شده و شیعه به صورت مستقل – غیر از روایتى که از امام باقر(ع) نقل شده- نظرى در اینباره نداشته و بیشتر آنچه در منابع تفسیرى شیعه ملاحظه میشود، گردآورى و نقل قول محدّثان و مفسّران اهل سنت است.
یکی از این روایات نقل شده؛ همان است که در پرسش آمده است که برخی از روایان آن، از دیدگاه علمای رجال اهل سنت ضعیف هستند. اما به هر حال، محمد بن جریر طبری صاحب تفسیر «جامع البیان» به این راویان اعتنا کرده و آنها را در تفسیر خود، در طریق نقل روایت از ابن عباس قرار داده است.
با تأمّل و جستوجویی که در دیدگاههاى مفسّران شیعه و سنّى صورت گرفت؛ چنین به دست میآید که بیشتر شأن نزولهاى این آیات، از منابع کهن اهل سنّت نقل شده و شیعه به صورت مستقل – غیر از روایتى که از امام باقر(ع) نقل شده- نظرى در اینباره نداشته و بیشتر آنچه در منابع تفسیرى شیعه ملاحظه میشود، گردآورى و نقل قول محدّثان و مفسّران اهل سنت است.
یکی از این روایات نقل شده؛ همان است که در پرسش آمده است که برخی از روایان آن، از دیدگاه علمای رجال اهل سنت ضعیف هستند. اما به هر حال، محمد بن جریر طبری صاحب تفسیر «جامع البیان» به این راویان اعتنا کرده و آنها را در تفسیر خود، در طریق نقل روایت از ابن عباس قرار داده است.