آیا بخشش گناهان توسط خداوند که در برخی آیات وارد شده با آیاتی که نتائج اعمال انسان را به خود او باز می‌گرداند, در تضاد نمی‌باشد؟

آیاتی که از بخشش گناه و تکفیر سیئات سخن می‌گویند, در واقع توضیح دهنده آیه»فمن یعمل مثقال ذره شرا یره« و به اصطلاح, حاکم بر آن هستند ولی بر عکس مورد فوق, این آیات دایره اعمال مورد رؤیت انسان را محدودتر و کوچکتر می‌کنند و می‌گویند: اعمالی که آثارشان به دست خود انسان محو نمی‌شود و به حال اول خود باقی می‌مانند در قیامت در منظر و مرای خود انسان قرار خواهند گرفت نه آن گناهانی که به وسیله توبه محو شده و نه آن سیئاتی که از راه اجتناب از کبائر , تکفیر گردیده یا از راه دیگری از بین رفته‌اند.تجسم اعمال در قیامت نیز که از آیات استفاده می‌شود مربوط به کارهای است که تا دم مرگ باقی بمانند, اما اگر گناهان انسان در همین دنیا به وسیله عوامل دیگری مثل توبه, اجتناب از کبائر(1) یا اعمال خیر(2), محو و خنثی گردد, در این صورت دیگر عملی باقی نمی‌ماند تا در قیامت تجسم یافته و مورد رؤیت قرار گیرد.
(1)- ان تجنبوا کیائر ما تنهون عنه نکفر عنکم سیئاتکم- نساء/31
(2)- و منّ یؤمن بالله و یعمل صالحاً یکفر عنه سیئاته- تغابن/9
اخلاق در قرآن ج1 43،آیة الله مصباح یزدی